Rituali di Esorcismo

Il potere dei Rituali di Esorcismo: come liberarsi dalle energie negative

59 minuti di lettura

I rituali di esorcismo sono cerimonie religiose o spirituali che vengono eseguite con l’obiettivo di espellere presunte entità malevole, demoni o spiriti maligni da una persona, un luogo o un oggetto. Questi rituali sono spesso associati alle credenze e alle pratiche di varie religioni e culture, e sono progettati per liberare l’individuo o l’ambiente da influenze negative o dannose.

I rituali di esorcismo possono variare notevolmente da una tradizione religiosa all’altra, ma spesso includono elementi come preghiere, invocazioni, l’uso di simboli sacri, l’acqua benedetta, l’incenso e la recitazione di testi religiosi o sacri. Gli esorcisti, che sono individui designati o addestrati a condurre tali rituali, spesso cercano di stabilire il controllo su presunte entità malevole attraverso queste pratiche.

Esempi di religioni che includono pratiche di esorcismo sono il Cristianesimo (soprattutto nella Chiesa Cattolica, dove è riconosciuto un rito ufficiale di esorcismo), l’Islam, l’Ebraismo, l’Induismo e il Buddismo, oltre a molte tradizioni indigene e spirituali. Va notato che le credenze e le pratiche legate agli esorcismi variano ampiamente da cultura a cultura e da religione a religione, e ciò che può essere considerato un esorcismo in una tradizione potrebbe essere diverso in un’altra.

È importante notare che gli esorcismi sono spesso oggetto di dibattito e scetticismo da parte della comunità scientifica e razionale, che generalmente li considera come manifestazioni di credenze religiose e culturali piuttosto che fenomeni oggettivi e scientificamente verificabili.

Storia dei rituali di esorcismo

Prima del nuovo rituale di esorcismo, era in uso quello Tridentino (o Concilio di Trento) del 1614, frutto della riforma liturgica tridentina – iniziata nel 1568 e conclusa nel 1614, ed era costituito dal Rituale Romanum di Papa Pio V. Il testo era la prima raccolta tratta da diverse documentazioni precedenti che erano già utilizzate dai sacerdoti nel medioevo. Il tentativo di una nuova riforma cattolica si era già sentito dal XV secolo, quando ci fu una crisi dell’autorità papale che portò a una spaccatura della Chiesa che vide papi e antipapi scontrarsi nel tentativo di esercitare il controllo del soglio pontificio.

Nel 1414 erano ben tre i papi che regnavano sui propri sogli pontifici: papa Gregorio XII a Roma, papa Benedetto XIII ad Avignone e papa Giovanni XXIII a Pisa; da non confondere quest’ultimo con papa Roncalli (1881-1963) che divenne papa Giovanni XXIII nel 1958. All’imperatore del Sacro Romano Impero, Sigismondo di Lussemburgo, questo “trittico” non gli andava bene per niente, così costrinse papa Giovanni XXIII a riunire un Concilio ecumenico a Costanza e a far dimettere papa Gregorio XII con una condanna per eresia. Gli altri due fuggirono da Costanza e continuarono a usurpare dei poteri pontifici. Fu il secolo con più antipapi della storia.

Il Concilio di Trento nella Chiesa di Santa Maria Maggiore (dipinto di Elia Naurizio del 1633 - Museo Diocesano Tridentino) - Possessione ed esorcismi - Archaeus, studio e ricerca sul paranormale
Il Concilio di Trento nella Chiesa di Santa Maria Maggiore

Con il movimento protestante sempre più presente in Europa, il Cattolicesimo stava quindi affrontando uno dei periodi più bui della sua storia. Papa Paolo III cercò un confronto fra luterani e cattolici scegliendo Trento come città dove riunire il concilio ecumenico. Questa controriforma permise alla Chiesa Cattolica di riorganizzarsi e di assumere un atteggiamento più politico per contrastare il movimento protestante.

Un “revival” dei Rituali di Esorcismo avrebbe quindi sicuramente dato nuova vita alla Chiesa Cattolica. Dopo qualche modifica al Rituale Romanum nel 1952 per volere di papa Pio XII e nel 1998 da papa Giovanni Paolo II, fu approvato il De Exorcismis et Supplicationibus Quibusdam (DESQ), dal latino “Esorcismi e altre preghiere”. In quell’anno ci fu una pressante richiesta da parte di una commissione di vescovi che ne richiedevano addirittura l’abolizione.

Si tratta di un rituale di ottantaquattro pagine in cui c’è un costante avvertimento a non confondere i sintomi di un disagio psicologico o di una malattia mentale, con quelli di una possessione demoniaca. Inoltre è apportata una revisione al culto di san Michele Arcangelo voluto da Papa Leone XIII, dove sono rimosse alcune descrizioni di Satana, perché infondate e insostenibili.

De Exorcismis et Supplicationibus Quibusdam (DESQ) (fonte: Getty Images) - Rituali di esorcismo
De Exorcismis et Supplicationibus Quibusdam (DESQ)

Padre Gabriele Amorth (1925-2016) non fu molto d’accordo sul nuovo rituale perché era stato elaborato da un gruppo di sacerdoti che non avevano alcuna esperienza con gli esorcismi e limitava così le diagnosi di possessione. Inoltre fu eliminata l’esorcizzazione delle fatture che, secondo Amorth, sarebbero la maggiore causa delle possessioni diaboliche.

Nonostante ci sia un nuovo rituale, molti esorcisti continuano a utilizzare il vecchio. L’approccio di Amorth ha spianato la strada a un’indipendenza sul rito esorcistico, cosa non gradita all’associazione stessa di cui è stato fondatore e presidente. Amorth ha creato troppa enfasi su un terreno già fertile.

Non sono pochi i sacerdoti in Italia che praticano l’esorcismo senza permesso vescovile e quindi lontani dalle normative espresse dall’Associazione Internazionale degli Esorcisti (AIE) e contenute nel DESQ. A questi si aggiungono i laici che partecipano ai riti di esorcismo, quando in realtà dovrebbero solo utilizzare preghiere che non rientrano nel rito ufficiale. Nonostante le riforme, pare che esista ancora un conflitto teologico-politico che vede diverse prese di posizione nel mondo cattolico.

Chi si rivolge a un esorcista vive in serie difficoltà sociali e psicologiche che possono andare a peggiorare nel venire a contatto con rituali magici o sedute spiritiche in grado di aumentare l’ansia e la suggestione. Prima di rivolgersi all’esorcista, queste persone o i loro parenti, si rivolgono alla medicina, ma non dando totale fiducia perché probabilmente già convinte di avere attacchi da spiriti maligni.

Il culto di San Michele

Secondo le Sacre Scritture, Lucifero si sarebbe paragonato a Dio e quindi un Arcangelo sarebbe intervenuto gridando in ebraico antico “Mi ka El ?”, che significa “Chi è come Dio?”. Questo grido di battaglia portò al nome dell’Arcangelo Michele, spesso rappresentato con un’armatura, mentre brandisce una spada o lancia contro un drago. I rettili, fra cui i serpenti e i leggendari draghi, sono rappresentazioni molto ricorrenti soprattutto nel medioevo, periodo nel quale prolificavano molti “santi sauroctoni”, uccisori di draghi, come ad esempio Teodoro, Margherita, Silvestro, Marta (lei non lo uccise, ma lo placò) e San Giorgio, divenuto patrono d’Inghilterra e Portogallo. Gli uccisori di draghi non sono mancati neppure nelle raffigurazioni alchemiche, come nei Rebis, che rappresentano in fondo la pietra filosofale, l’unione degli opposti, il compositum de compositiis.

Una rappresentazione dell'Arcangelo San Michele mentre preme con un piede la testa di Lucifero
Una rappresentazione dell’Arcangelo San Michele

Il culto di San Michele è quindi un insieme di elementi e aspetti simbolici appartenenti a più culti che hanno preceduto il Cristianesimo, come ad esempio quelli pagani della mitologia greco-romana, come Eracle (Ercole), oppure Hermes (Mercurio) o del Mitra persiano. Ed è Mithra ad avere moltissime cose in comune con il Cristo e con il culto di San Michele. La grotta di Monte Sant’Angelo, dove è sorto il primo culto di San Michele, fu occupata da un mitreo. Quello di Mitra è un culto che fu molto fiorente per tutto il periodo dell’Impero Romano, proprio fino al suo momento più forte attorno al III secolo d.C., in altre parole quando poi fu rimpiazzato dal Cristianesimo.

Forse non tutti sanno che Mithra, secondo la mitologia, sarebbe nato in una grotta d’Oriente nella notte fra il 24 e il 25 dicembre, figlio di una vergine e di un dio e morto a trentatré anni per ascendere al cielo e risorgere a vita eterna, proprio come fu poi per Gesù. La scelta della notte fra il 24 e il 25 dicembre è un momento che i popoli antichi assegnavano alla nascita di molte divinità perché la durata del giorno riprende a crescere rispetto a quella della notte. Dato che la Luce era sacra per le antiche popolazioni, quello doveva essere il momento in cui sarebbero nati gli déi. Come Mithra e Gesù, ci furono anche altre divinità che nacquero da vergini il 25 dicembre: 3000 anni prima di Cristo, la nascita di Horus è annunciata da una stella proveniente da Est, seguita da tre Re che giunsero al suo cospetto per dargli il benvenuto.

Era figlio di una vergine, Isis-meri e del dio Osiride. Assieme a dodici discepoli vagò per l’Egitto compiendo miracoli, come guarire gli infermi e camminare sull’acqua. Fu soprannominato La Luca, che significa agnello di Dio. A trentatré anni fu tradito da Typhon e una volta ucciso resuscitò; a differenza di Gesù non lo fece da solo ma grazie alla madre Iside. Sulle pareti del Tempio a Luxor, ci sono incise le immagini raffiguranti l’Annunciazione della sua nascita da parte di Thoth, l’Immacolata Concezione da parte di Kneph, lo “spirito santo” egizio, e la venuta dei tre Re che portano i doni.

Horus, Osiride e Iside in un pendente di Osorkon II conservato al Louvre di Parigi
Horus, Osiride e Iside in un pendente di Osorkon II

L’origine del culto di San Michele sembrerebbe longobarda. Il culto, infatti, iniziò a diffondersi dal VI secolo, intorno all’anno 568, a causa dello stanziamento dei Longobardi in Italia. Fu papa Gregorio Magno (590-604), lo stesso che “inventò” il Purgatorio, a convertire i Longobardi al Cristianesimo e a sostituire la figura di Odino in San Michele.

Secondo la leggenda tramandata dallo storico Paolo Diacono (720-799), il maggior centro di culto si trovava sul Monte Gargano, in Puglia, dove l’arcangelo guerriero sarebbe apparso a un arciere chiamato appunto Gargano, mentre inseguiva un toro bianco. L’arcangelo avrebbe deviato le frecce contro il toro, rilanciandole contro l’arciere stesso. Fu così che Gargano si sarebbe convertito al Cristianesimo. Non male come prova di convincimento.

Altre similitudini le troviamo ancora nell’antico Egitto, perché una delle rappresentazioni iconografiche di San Michele lo rappresenta con una grossa bilancia pesare le anime dei morenti. E’ inevitabile il parallelismo con il mito di Anubi dell’antico Egitto, che pesava le anime prima di “traghettarle” nell’Oltretomba da Osiride. Questa tradizione, chiamata psicostasia, deve essere giunta in Europa attraverso gli Arabi e i Persiani. Se Anubi pesava cuori e piume, San Michele poneva l’uomo nudo da una parte e un infante dall’altra. L’uomo nudo rappresenta la sua parte corporea e materiale, mentre il neonato, la sua parte spirituale.

Ci sono anche alcune raffigurazioni in cui Satana cerca di nascosto di abbassare il piatto in cui vi è l’uomo materiale, nell’intento (secondo la tradizione cristiana) di aggiudicarsi l’anima, ma in quei casi San Michele è pronto e guardingo a difendere le anime destinate a Dio con la sua spada.

Rituale Romanum

Frontespizio del Rituale Romanum

Il Rituale Romano dell’Esorcismo, noto anche come Rituale Romanum, è un testo liturgico ufficiale della Chiesa Cattolica che fornisce le istruzioni e le preghiere per eseguire esorcismi secondo la tradizione cattolica. Questo rito è stato pubblicato in diverse edizioni nel corso dei secoli ed è stato utilizzato per eseguire esorcismi ufficiali all’interno della Chiesa.

Il processo di esorcismo secondo il Rituale Romano di solito coinvolge un sacerdote designato come esorcista, che agisce come intermediario tra l’individuo posseduto o influenzato e le forze spirituali. L’esorcista utilizza preghiere e formule specifiche, spesso in latino, per respingere il demonio o lo spirito maligno e liberare l’individuo dal suo controllo.

L’edizione più nota e ampiamente utilizzata del Rituale Romano dell’Esorcismo è stata pubblicata nel 1614 sotto papa Paolo V ed è stata successivamente rivista e aggiornata. Il Rituale Romanum, infatti, rimase intatto fino al 1952, quando furono apportate due piccole revisioni alla lingua. Ulteriori revisioni furono apportate dal Concilio Vaticano II (1962-1965) e il rito fu ristampato nel 1999. Questo rito stabilisce le procedure per condurre un esorcismo e include preghiere specifiche, invocazioni divine e richieste di liberazione da parte di influenze demoniache.

Poiché la scienza medica definisce le malattie di origine naturale e non il risultato di interferenze demoniache (epilessia, melanconia, isteria, disturbo di personalità multipla, schizofrenia, paranoia, disfunzione sessuale e altre nevrosi causate da terrori e ossessioni infantili), determinare la vera possessione è diventato sempre più difficile.

Le revisioni del 1952 cambiano la formulazione secondo cui i sintomi di possessione «sono segni della presenza di un Demone» che prima venivano dati per certi, ora diventano probabili. Coloro che si trovavano in stati alternativi alla possessione, originariamente descritti come «coloro che soffrono di melanconia o di qualsiasi altra malattia», divennero «coloro che soffrono di malattie, in particolare di malattie mentali». Molti cristiani devoti si sono allontanati del tutto dall’idea della possessione demoniaca.

Come accennato nei paragrafi precendeti, ulteriori revisioni furono intraprese dal Concilio Vaticano II. Dal 1999, la parte sull’esorcismo è stata ristampata in un nuovo documento di novanta pagine, De Exorcismus et Supplicationibus Quibusdam (Concernente gli esorcismi e alcune suppliche). Il rito include preghiere e brani della Bibbia e invita i demoni, in un latino potente, a uscire dal corpo del posseduto nel nome di Gesù Cristo. La nuova versione elimina parte del rozzo linguaggio medievale utilizzato per descrivere il Diavolo. E invece di chiedere all’esorcista di comandare ai demoni o al Diavolo di lasciare la vittima, l’esorcista ora chiede a Dio di comandare ai Demoni di andarsene.

È importante notare che l’uso del Rituale Romano dell’Esorcismo all’interno della Chiesa Cattolica è soggetto a regolamenti e direttive ecclesiastiche. L’esorcismo viene considerato come una pratica eccezionale e viene eseguito solo dopo che sono state escluse altre possibili spiegazioni mediche o psicologiche per il comportamento o le condizioni dell’individuo in questione.

Il Rituale Romanum comprende, oltre all’esorcismo, anche i riti del Battesimo, della Cresima, dell’Eucaristia, della penitenza, dell’unzione degli infermi, del matrimonio, degli ordini sacri del sacerdozio, dei sette salmi penitenziali e della liturgia dei santi, della morte e della sepoltura, delle benedizioni, delle processioni e delle litanie. Già dalla sua pubblicazione nel XVII secolo, il Rituale mette fortemente in guardia il sacerdote dall’esorcismo quando non esiste una vera possessione.

Rituale Romanum

Sono state inoltre emanate linee guida affermando che gli esorcismi non dovrebbero essere eseguiti come parte di servizi di guarigione o messe, in particolare quelli che coinvolgono isteria, teatralità o sensazionalismo. Tuttavia, se la vittima mostra capacità paranormali, mostra una forza sovrumana e, soprattutto, manifesta la conoscenza di lingue precedentemente sconosciute, allora è un possibile candidato per l’esorcismo.

Se tali sintomi accompagnano un’estrema repulsione verso testi e oggetti sacri, allora la Chiesa può ritenere che la vittima sia posseduta. Con il permesso di un vescovo, l’esorcista dà inizio all’antico rito.
L’esorcismo, infatti, non è un sacramento ma un rito e non dipende dalla rigida adesione a un insieme di azioni. Piuttosto, l’esorcismo si basa sull’autorizzazione della Chiesa e sulla fede dell’esorcista. L’esorcista è libero di variare la procedura, sostituendo le proprie preghiere preferite, alterando la sequenza degli eventi o parlando nella propria lingua. La maggior parte degli esorcisti, tuttavia, ha scoperto che il latino infastidisce particolarmente gli spiriti maligni.

Il Rituale esorta l’esorcista ad assicurarsi che la vittima sia posseduta e non soffra di malattie mentali. Per questo motivo, anche durante l’esorcismo, il sacerdote dovrebbe continuare a interrogare la vittima sul suo stato mentale e spirituale. In nessun caso l’esorcista dovrà offrire medicinali alla vittima, lasciando tale compito al medico. Se la posseduta è una donna, l’esorcista dovrà farsi assistere da una donna forte, preferibilmente della famiglia della posseduta, per evitare ogni accenno di scandalo. Il posseduto dovrebbe tenere in mano un crocifisso durante l’esorcismo e l’esorcista è incoraggiato a usare acqua santa e reliquie, recitare passaggi della Bibbia e fare liberamente il segno della croce sulla vittima.

Infine, l’esorcista dovrebbe parlare con voce autorevole, chiedendo al demone solo il suo nome, se ci sono altri demoni coinvolti, da dove vengono e come sono arrivati ​​lì.

Pagine del Rituale Romanum

Prima di cominciare il sacerdote deve confessarsi. Quindi, indossando una cotta e una stola viola (richieste a un sacerdote esorcista), l’esorcista si pone davanti al posseduto e recita le litanie dei santi, il Pater Noster (la preghiera del Signore) e il Salmo 53. Invita il Demone a dichiarare perché possiede la vittima e quando intende andarsene. Al Demone viene chiesto di nominarsi, dando un vantaggio all’esorcista. L’esorcista dà altre letture della Scrittura, poi impone l’imposizione delle mani. Invita Dio a comandare al Demone di andarsene, quindi ingiunge allo spirito di soccombere a Gesù e di tornare all’Inferno, le profondità della Gehennam.

Ogni recita è accompagnata da più preghiere, tra cui l’Ave Maria (Ave Maria), il Gloria Patri (Gloria al Padre), l’Anima Christi (Corpo di Cristo), la Salve Regina (Salvaci, Maria misericordiosa), il segno della croce e letture della Scrittura. Il Demone viene ingiunto una seconda volta; l’esorcista ripete ciascuno di questi atti finché il Demone non se ne va definitivamente.

La vittima, liberata dal male, viene quindi incoraggiata a professare la fede in Cristo e ad astenersi da pensieri e azioni malvagie in modo da non fornire alcun rifugio ai diavoli in futuro. Si dicono altre preghiere e poi, finalmente, l’esorcista chiede l’aiuto del Signore per proteggere la vittima da ulteriori danni. Esorcizzare l’infestazione demoniaca di un luogo piuttosto che di una persona segue un rituale più breve. Il sacerdote invoca l’arcangelo Michele affinché interceda presso Cristo a nome della chiesa e schiacci il serpente. Questa chiamata è seguita da un annuncio formale dell’esorcismo, dalla preghiera, quindi da un appello a Satana e alle sue legioni affinché lascino il luogo e non lo danneggino più. Il sacerdote offre più preghiere, sempre accompagnate dal segno della croce, e benedice il luogo con l’acqua benedetta.

Se volete saperne di più potete leggere l’intero rito degli esorcismi o scaricare il PDF redatto da Archaeus sul Rituale Romano in latino (Laudate Dominum) che contiene i Riti Tradizionali e le Preghiere della Santa Madre Chiesa.

ATTENZIONE: deve essere eseguita solo da un prete esorcista abilitato.

Altri rituali di esorcismo

I rituali di esorcismo possono variare ampiamente a seconda delle diverse tradizioni religiose, culture e credenze. Tuttavia, ci sono alcune caratteristiche comuni che spesso compaiono nei rituali di esorcismo. Ecco alcuni elementi che potrebbero essere inclusi in un tipico rituale di esorcismo:

  1. Preghiere e Invocazioni: I rituali di esorcismo spesso iniziano con preghiere e invocazioni rivolte a divinità, forze divine o entità spirituali considerate potenti e benevole. Queste preghiere servono a chiedere assistenza e protezione divina durante il processo di esorcismo.
  2. Utilizzo di Simboli Sacri: Talvolta, vengono utilizzati simboli sacri, come croci, icone, amuleti o oggetti religiosi, per respingere le presunte entità maligne e proteggere l’individuo o il luogo da influenze negative.
  3. Acqua Benedetta: L’acqua benedetta è spesso utilizzata per simboleggiare la purificazione e viene spruzzata o versata sulla persona o nell’ambiente in cui si sta eseguendo l’esorcismo.
  4. Olio Santo o Uncizione: L’uso di olio santo o l’uncizione può essere parte del rituale, in cui l’olio viene applicato sulla fronte o su altre parti del corpo dell’individuo posseduto o influenzato come un atto di protezione e consacrazione.
  5. Preghiere di Liberazione: Il nucleo del rituale di esorcismo include spesso preghiere specifiche di liberazione, in cui l’esorcista o il leader spirituale chiede che l’entità maligna sia allontanata e che l’individuo o l’ambiente siano liberati dalla sua presenza o influenza.
  6. Recitazione di Testi Sacri o Sacramenti: In alcune tradizioni, vengono recitati testi sacri o sacramenti per rafforzare la protezione e la liberazione dall’entità maligna.
  7. Lotta Spirituale: Molti rituali di esorcismo includono una sorta di “lotta spirituale”, in cui l’esorcista o il leader spirituale sfida l’entità maligna, le ordina di partire e pronuncia giuramenti di fede e autorità divina.
  8. Digressione e Preghiera di Chiusura: Dopo aver affrontato l’entità maligna, il rituale spesso conclude con preghiere di ringraziamento, benedizioni e invocazioni di protezione continua per l’individuo o l’ambiente.

Va notato che i rituali di esorcismo possono variare notevolmente tra le diverse religioni e culture. Le pratiche specifiche e i dettagli dei rituali possono essere diversi, ma in generale, l’obiettivo principale è quello di allontanare presunte influenze negative o maligne attraverso preghiere, invocazioni e azioni simboliche.

Esorcismo contro Satana e gli angeli apostati

Exorcismus in Satanam et angelos apostaticos

Di seguito la traduzione ufficiale in lingua italiana dell’Exorcismus in Satanam et angelos apostaticos, trascritto l’11 Ottobre 1884 da papa Leone XIII (1810-1903), noto anche come Gioacchino Pecci. La traduzione dei testi ispirati a San Michele Arcangelo furono ufficialmente approvate dal Papa e successivamente diffuse in tutta la Chiesa cattolica sotto la sua direttiva. Queste traduzioni furono utilizzate sia dai sacerdoti che dai membri della congregazione per diversi decenni.

La traduzione della preghiera è una rappresentazione letterale del testo latino originale, così come appare nel Messale Romano del 1903. Vale la pena notare che questa traduzione non incorpora alcuna modifica apportata durante le successive riforme liturgiche. Queste riforme portarono ad una versione abbreviata della preghiera, che escludeva interi paragrafi sia dal testo latino che da quello tradotto, senza alcuna modifica o aggiunta.

Il testo dell’Exorcismus in Satanam et angelos apostaticos

ATTENZIONE: deve essere eseguita solo da un prete esorcista abilitato.

NOTA: Se appare il segno †, bisogna disegnare una croce (cristiana) con la mano destra, possibilmente una croce di legno benedetta e/o bagnata con acqua santa. Appaiono nei punti più importanti della preghiera, relativi all’esorcismo vero e proprio, alla preghiera personale contro la presenza dei demoni sempre da parte di Satana, all’intervento unico dei Santi del cielo e alla loro contestuale intercessione presso Gesù Cristo.

Nel nome del Padre, e del Figlio, e dello Spirito Santo

Salmo 67
[Si pronuncia stando in piedi]

Sorga Dio, i suoi nemici si disperdano; 
e fuggano davanti a Lui quelli che Lo odiano.
Come si disperde il fumo, si disperdano: 
come fonde la cera di fronte al fuoco, 
così periscano gli empi davanti a Dio.

Salmo 34
[Nota: si pronucia stando in piedi]

Giudica, o Signore, chi mi accusa, combatti chi mi combatte.
Siano confusi e coperti di ignominia quelli che attentano alla mia vita;
Retrocedano e siano umiliati quelli che tramano la mia sventura.
Siano come polvere al vento: quando l’Angelo del Signore li incalza;
Sia la loro strada buia e scivolosa: quando li insegue l’Angelo del Signore.
Poiché senza motivo mi hanno teso una rete per perdermi, 
senza motivo hanno rimproverato la mia anima.
Li colga insospettati la bufera, li catturi la rete che hanno tesa.
Io invece esulterò nel Signore per la gioia della sua salvezza.
Gloria al Padre, e al Figlio, e allo Spirito Santo.
Come era nel principio, e ora, e sempre nei secoli dei secoli. Amen.

Preghiera a San Michele Arcangelo

          Gloriosissimo Principe delle celesti milizie, Arcangelo San Michele, diféndici nella battaglia e nel combattimento contro i principati e le potestà, contro i dominatori di questo mondo di tenebre e contro gli spiriti maligni delle zone celesti.  Vieni in aiuto degli uomini, da Dio creati per l’immortalità e fatti a sua immagine e somiglianza e riscattati a caro prezzo dalla tirannia del diavolo. 

          Combatti oggi, con l’esercito dei beati Angeli, la battaglia di Dio, come combattesti un tempo contro il caporione della superbia, Lucifero, e i suoi angeli apostati; che non prevalsero, né si trovò più posto per essi in cielo: e il grande drago, il serpente antico che è chiamato diavolo e Satana e seduce il mondo intero, fu precipitato nella terra, e con lui tutti i suoi angeli.

          Ma questo antico nemico e omicida si è eretto veemente, e trasfigurato in angelo di luce, con tutta la moltitudine degli spiriti maligni, percorre e invade la terra al fine di cancellare il nome di Dio e del Suo Cristo e di ghermire, di perdere e di gettare nella perdizione eterna le anime destinate per la corona dell’eterna gloria. 

          E questo drago malefico, negli uomini depravati nella mente e corrotti nel cuore, trasfonde come un fiume pestifero il veleno della sua nequizia: il suo spirito di menzogna, di empietà e di blasfemia, il suo alito mortifero di lussuria e di ogni vizio e iniquità.

          E la Chiesa, Sposa dell’Agnello Immacolato, da molto astuti nemici è stata riempita di amarezza e abbeverata di fiele; essi hanno messo le loro empie mani su tutto ciò che c’è di più sacro; e lì dove fu istituita la Sede del beatissimo Pietro e la Cattedra della Verità, hanno posto il trono della loro abominazione ed empietà, così che colpito il pastore, il gregge possa essere disperso.

          O invincibile condottiero, appalésati dunque al popolo di Dio, contro gli irrompenti spiriti di nequizia, e dai la vittoria. Tu, venerato custode e patrono della santa Chiesa, tu glorioso difensore contro le empie potestà terrene e infernali, a te il Signore ha affidato le anime dei redenti destinate alla suprema felicità. 

          Prega, dunque, il Dio della Pace perché tenga schiacciato Satana sotto i nostri piedi e non possa continuare a tenere schiavi gli uomini e a danneggiare la Chiesa. 

          Presenta al cospetto dell’Altissimo le nostre preghiere, perché discendano tosto su di noi le misericordie del Signore, e tu possa arrestare il dragone, il serpente antico, che è il diavolo e Satana, e incatenato possa ricacciarlo negli abissi, così che non possa più sedurre le anime. 

          Così che, affidáti alla tua protezione e alla tua tutela, per la sacra autorità della Santa Madre Chiesa (se chierico: per l’autorità del nostro sacro ministero), fiduciosi e sicuri possiamo respingere le infestazioni dell’astuzia diabolica, in nome di Gesù Cristo, nostro Signore e Dio.

V. – Ecco la Croce del Signore, fuggite potenze nemiche;
R. – Vinse il Leone della tribù di Giuda, il discendente di Davide. 

V. – Che la tua misericordia, o Signore, sia su di noi:
R. – Perché abbiamo sperato in Te. 

V. – Signore, esaudisci la mia preghiera:
R. – E il mio grido giunga fino a Te.
(se chierico:
V. – Il Signore sia con voi;
R. – E con il tuo spirito)

Preghiamo

          Dio e Padre di Nostro Signore Gesù Cristo, invochiamo il tuo Santo Nome e supplici imploriamo la tua clemenza, affinché, per intercessione dell’Immacolata sempre Vergine Maria, Madre di Dio, di San Michele Arcangelo, di San Giuseppe Sposo della beata vergine, dei Santi Apostoli Pietro e Paolo e di tutti i Santi, Ti degni di concederci il tuo aiuto contro Satana e tutti gli altri spiriti impuri che percorrono il mondo per nuocere al genere umano e perdere le anime. Per lo stesso Cristo Nostro Signore. Amen.

Esorcismo

          Esorcizziamo te e ogni spirito immondo, ogni potenza satanica, ogni infernale avversario, ogni  legione, ogni congregazione e setta diabolica, in nome e per il potere di Nostro Signore Gesú † Cristo: sii sradicato e allontanato dalla Chiesa di Dio, dalle anime create a immagine di Dio e riscattate dal Sangue del divino Agnello † .

D’ora innanzi, perfido serpente, non ardire ingannare il genere umano, perseguitare la Chiesa di Dio, e scuotere e crivellare come frumento gli eletti di Dio. 

†  Te lo comanda l’Altissimo Dio † , al quale, nella tua grande superbia, presumi di essere simile, e il quale vuole che tutti gli uomini siano salvi e giungano a conoscenza della verità.

Te lo comanda Dio Padre † ,
Te lo comanda Dio Figlio † ,
  Te lo comanda Dio Spirito Santo † ,
Te lo comanda la Sacrosantissima Trinità, un solo Dio † .
Te lo comanda la maestà di Cristo, Verbo eterno di Dio fatto carne † , che per la salvezza della nostra razza perduta dalla tua gelosia si è umiliato e fatto ubbidiente fino alla morte; che ha edificato la sua Chiesa sulla ferma pietra e ha assicurato che le porte  dell’inferno mai prevarranno contro di Essa, e rimarrà con essa tutti i giorni fino alla consumazione dei secoli. 
Te lo comanda il segno sacro della Croce † e il potere di tutti i misteri della nostra fede cristiana † .
Te lo comanda l’eccelsa Vergine Maria Madre di Dio † , che dal primo istante della sua Immacolata Concezione, per la sua umiltà, ha schiacciato la tua superbissima testa. 
Te lo comanda la fede dei santi Appostoli Pietro e Paolo e degli altri Apostoli † . 
Te lo comanda il Sangue dei Martiri e la pia intercessione di tutti i Santi e Sante † .

          Dunque, dragone maledetto, e ogni la legione diabolica, noi scongiuriamo te per il Dio † Vivo, per il Dio † Vero, per il Dio † Santo, per il Dio che tanto ha amato il mondo da sacrificare per esso il suo Unigenito Figlio, affinché, chiunque crede in Lui non perisca, ma abbia la vita eterna: cessa d’ingannare le umane creature e di propinare loro il veleno dell’eterna perdizione; cessa di nuocere alla Chiesa e di porre ostacoli alla sua libertà. 

          Vattene Satana, inventore e maestro di ogni inganno, nemico dell’umana salvezza. 
Cedi il posto a Cristo, sul quale nessun potere hanno avuto le tue opere; cedi il posto alla Chiesa, Una, Santa, Cattolica e Apostolica, che lo stesso Cristo acquistò col suo sangue. 
Umíliati sotto la potente mano di Dio, trema e fuggi alla nostra invocazione del santo e terribile Nome di Gesù che fa tremare l’inferno e a cui sono sottomesse le Virtù dei cieli, le Potenze e le Dominazioni, e che i Cherubini e i Serafini lodano incessantemente, dicendo: Santo, Santo, Santo il Signore Dio Sabaoth.

V. – O Signore, ascolta la mia preghiera. 
R. – E il mio grido giunga fino a Te.
(se chierico:
V. – Il Signore sia con voi. 
R. – E con il tuo spirito)

Preghiamo

          O Dio del cielo, Dio della terra, Dio degli Angeli, Dio degli Arcangeli, Dio dei Patriarchi, Dio dei Profeti, Dio degli Apostoli, Dio dei Martiri, Dio dei Confessori, Dio delle Vergini, Dio che hai il potere di donare la vita dopo la morte e il riposo dopo la fatica: che non vi è altro Dio fuori di Te, né può essercene altro che Tu, Creatore di tutte le cose visibili e invisibili e il cui regno non avrà fine; umilmente supplichiamo la tua gloriosa Maestà di volerci liberare da ogni tirannia, laccio, inganno e infestazione degli spiriti infernali, e di mantenercene sempre incolumi. Per Cristo nostro Signore. Amen. 

Liberaci, o Signore, dalle insidie del demonio.

V. – Affinché la tua Chiesa sia libera nel tuo servizio,
R. – ascoltaci, Te ne preghiamo, o Signore.

V. – Affinché Ti degni di umiliare i nemici della santa Chiesa:
R. – ascoltaci, Te ne preghiamo, o Signore.

Si asperga il luogo con acqua benedetta † .

EdizionePreghiere con gli Angeli. Ed.Shalom ISBN 88-86616-80-5 pag. 176

Miserére mei, Deus – Psalmus 50

Gregorio Allegri

Il “Miserere mei, Deus” è il latino per “Abbi pietà di me, o Dio,” ed è l’incipit (le prime parole) del Salmo 51 (Salmo 50 nella numerazione dei Settanta) del compositore italiano Gregorio Allegri (1582-1652), un prete cattolico romano. Il Salmo 50 è un famoso salmo penitenziale dell’Antico Testamento, ed è spesso conosciuto come Miserere. Questo salmo è associato a Davide e riflette il suo pentimento e la sua richiesta di perdono a Dio dopo il suo peccato con Betsabea.

IL titolo latino sta per Abbi pietà di me, o Dio e fu composto probabilmente intorno al 1630, durante il regno di Papa Urbano VIII (ovvero, Maffeo Vincenzo Barberini, 1568-1644), per l’uso esclusivo nella Cappella Sistina durante i servizi delle Tenebre, un religioso del Cristianesimo occidentale tenuto durante i tre giorni precedenti il ​​giorno di Pasqua e caratterizzato dal graduale spegnimento delle candele e da uno strepitus (forte rumore) avvenuto nella totale oscurità verso la fine del servizio, e nella Settimana Santa, la più sacra dell’anno liturgico nelCristianesimo. È scritto per due cori, rispettivamente di cinque e quattro voci, che cantano alternativamente e si uniscono per cantare il finale in polifonia a 9 parti.

Il Salmo 50 è profondamente espressivo e supplichevole, esprimendo pentimento, umiltà e un desiderio di riconciliazione con Dio. È stato tradizionalmente utilizzato nei riti religiosi come una preghiera di confessione e pentimento. Questo salmo è considerato uno dei brani più significativi e toccanti dell’intera Bibbia.

Il Salmo 50 (Miserere) è spesso cantato o recitato in contesti liturgici, specialmente durante la Quaresima e in occasione di momenti di riflessione spirituale e confessione. La sua profonda espressione di pentimento e la supplica per la misericordia di Dio hanno reso questo salmo una parte importante della tradizione religiosa cristiana.

Un uso particolarmente famoso del Miserere è la composizione musicale di Gregorio Allegri, intitolata “Miserere mei, Deus”. Questa composizione è stata scritta nel XVII secolo ed è una delle più celebri opere di musica sacra. La versione di Allegri è spesso eseguita durante la Settimana Santa nella Cappella Sistina a Roma, ma era inizialmente riservata esclusivamente per l’uso in quella cappella. La sua bellezza e profondità emotiva hanno reso questa composizione un punto focale della musica sacra e della tradizione liturgica.

Versione latina del Miserére mei, Deus – Psalmus 50

Miserére mei, Deus,
secundúm magnam misericórdiam tuam.
Et secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum,
dele iniquiatátem meam.
Amplius lava me ab iniquitáte mea:
et a peccáto meo munda me.

Quóniam iniquitátem meam ego cognósco:
et peccátum meum contra me est semper.
Tibi soli peccávi,
et malum coram te feci:
ut justificéris in sermónibus tuis,
et vincas cum judicáris.

Ecce enim in inquitátibus concéptus sum:
et in peccátis concépit me mater mea.
Ecce enim veritátem dilexísti:
incérta et occúlta sapientiæ tuæ manifestásti mihi.
Aspérges me hyssópo, et mundábor:
lavábis me, et super nivem dealbábor.

Audítui meo dabis gáudium et lætítiam:
et exsultábunt ossa humiliáta.
Avérte fáciem tuam a peccátis meis:
et omnes iniquitátes meas dele.
Cor mundum crea in me, Deus:
et spíritum rectum ínnova in viscéribus meis.

Ne proícias me a fácie tua:
et spíritum sanctum tuum ne áuferas a me.
Redde mihi lætítiam salutáris tui:
et spíritu principáli confírma me.

Docébo iníquos vias tuas:
et ímpii ad te converténtur.
Líbera me de sanguínibus,
Deus, Deus salútis meæ:
et exsultábit lingua mea iustítiam tuam.
Dómine, lábia mea apéries:
et os meum annuntiábit laudem tuam.

Quóniam si voluísses sacrifícium, dedíssem útique:
holocáustis non delectáberis.
Sacrafícium Deo spíritus contribulátus:
cor contrítum, et humiliatum,
Deus, non despícies.

Benigne fac, Dómine, in bona voluntáte tua Sion:
ut ædificéntur muri Ierúsalem.
Tunc acceptábis sacrifícium iustítiæ,
oblatiónes, et holocáusta:
tunc impónent super altáre tuum vítulos.

Versione italiana del Miserére mei, Deus – Psalmus 50

Pietà di me, o Dio,
secondo la tua misericordia;
nella tua grande bontà
cancella il mio peccato.

Lavami da tutte le mie colpe,
mondami dal mio peccato. 
Riconosco la mia colpa,
il mio peccato mi sta sempre dinanzi.

Contro di te, contro te solo ho peccato,
quello che è male ai tuoi occhi, io l’ho fatto; 
perciò sei giusto quando parli,
retto nel tuo giudizio.

Ecco, nella colpa sono stato generato,
nel peccato mi ha concepito mia madre. 
Ma tu vuoi la sincerità del cuore
e nell’intimo m’insegni la sapienza.

Purificami con issopo e sarò mondato;
lavami e sarò più bianco della neve. 
Fammi sentire gioia e letizia,
esulteranno le ossa che hai spezzato.

Distogli lo sguardo dai miei peccati,
cancella tutte le mie colpe. 
Crea in me, o Dio, un cuore puro,
rinnova in me uno spirito saldo. 

Non respingermi dalla tua presenza
e non privarmi del tuo santo spirito. 
Rendimi la gioia di essere salvato,
sostieni in me un animo generoso. 

Insegnerò agli erranti le tue vie
e i peccatori a te ritorneranno. 
Liberami dal sangue, Dio, Dio mia salvezza,
la mia lingua esalterà la tua giustizia.

Signore, apri le mie labbra
e la mia bocca proclami la tua lode;
poiché non gradisci il sacrificio
e, se offro olocausti, non li accetti.

Uno spirito contrito
è sacrificio a Dio, 
un cuore affranto e umiliato,
tu, o Dio, non disprezzi.

Nel tuo amore
fa’ grazia a Sion,
rialza le mura
di Gerusalemme.

Allora gradirai i sacrifici prescritti,
l’olocausto e l’intera oblazione,
allora immoleranno vittime
sopra il tuo altare.

Ritus exorcizandi obsessos a daemonio

Il Ritus exorcizandi obsessos a daemonio è il latino di Rito per l’esorcismo delle persone ossessate dal demonio. Questo termine si riferisce a una parte del Rituale Romanum, il Rituale Romano dell’Esorcismo, che è un testo liturgico ufficiale della Chiesa Cattolica che fornisce le istruzioni e le preghiere per eseguire esorcismi secondo la tradizione cattolica.

Ritus Exorcizandi Obsessos a Daemonio

Nella Chiesa Cattolica, l’esorcismo è considerato come un atto di lotta spirituale per liberare le persone dalle influenze demoniache o maligne. Il Ritus exorcizandi obsessos a daemonio fornisce le direttive dettagliate su come eseguire un esorcismo su persone che sono ritenute ossessate dal demonio, cioè che sono presunte di essere sotto il controllo o l’influenza di un demone.

Questo rito prevede l’uso di preghiere specifiche, invocazioni divine e gesti simbolici per cercare di allontanare l’entità maligna e liberare la persona ossessa. L’esorcista, che è un sacerdote autorizzato, agisce come intermediario tra l’individuo e le forze spirituali, cercando di liberare la persona dalla presunta influenza demoniaca.

È importante sottolineare che l’uso del Rituale Romanum e dei riti di esorcismo è soggetto a regolamenti e direttive ecclesiastiche all’interno della Chiesa Cattolica. L’esorcismo viene considerato come una pratica eccezionale e viene eseguito solo dopo che sono state escluse altre possibili spiegazioni mediche o psicologiche per il comportamento o le condizioni dell’individuo ossesso.

Inoltre, gli esorcismi sono spesso oggetto di dibattito sia all’interno che all’esterno della Chiesa Cattolica. Mentre alcuni credenti ritengono che gli esorcismi siano una forma di lotta spirituale reale, altri li considerano principalmente come espressioni di fede religiosa e cultura.

Testo del Ritus exorcizandi obsessos a daemonio

R I T U A L E    R O M A N U M
PAULI V PONTIFICIS MAXIMI
JUSSU EDITUM
ALIORUMQUE PONTIFICUM
CURA RECOGNITUM
ATQUE AUCTORITATE
SSMI D.N. PII PAPAE XI
AD NORMAM CODICIS JURIS CANONICI
ACCOMODATUM

EDITIO TYPICA

ROMAE
TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS
MDCCCCXVI

Caput I

De exorcizandis
obsessis a dæmonio

SACERDOS, de peculiari et expressa Ordinarii licentia, vexatos a dæmone exorcizaturus, ea qua par est pietate, prudentia, ac vitæ integritate præditus esse debet: qui non sua, sed divina fretus virtute, ab omni rerum humanarum cupiditate alienus, tam pium opus ex caritate constanter et humiliter exsequatur. Hunc præterea maturæ ætatis esse decet, et non solum officio, sed etiam morum gravitate reverendum.

  1. Ut igitur suo munere recte fungatur, cum alia multa sibi utilia documenta, quæ brevitatis gratia hoc loco prætermittuntur, ex probatis auctoribus, et ex usu noscere studeat; tum hæc pauca magis necessaria diligenter observabit.
  2. In primis, ne facile credat, aliquem a dæmonio obsessum esse, sed nota habeat ea signa, quibus obsessus dignoscitur ab iis, qui vel atra bile, vel morbo aliquo laborant. Signa autem obsidentis dæmonis sunt: ignota lingua loqui pluribus verbis, vel loquentem intelligere; distantia, et occulta patefacere; vires supra ætatis seu conditionis naturam ostendere; et id genus alia, quæ cum plurima concurrunt, majora sunt indicia.
  3. Hæc autem ut magis cognoscat, post unum aut alterum exorcismum interroget obsessum, quid senserit in animo, vel in corpore, ut sciat etiam, ad quænam verba magis diaboli conturbentur, ut ea deinceps magis inculcet ac repetat.
  4. Advertat, quibus artibus ac deceptionibus utantur dæmones ad Exorcistam decipiendum: solent enim ut plurimum fallaciter respondere, et difficile se manifestare, ut Exorcista diu defatigatus desistat; aut infirmus videatur non esse a dæmonio vexatus.
  5. Aliquando postquam sunt manifesti, abscondunt se, et relinquunt corpus quasi liberum ab omni molestia, ut infirmus se omnino esse liberatum: sed cessare non debet Exorcista, donec viderit signa liberationis.
  6. Aliquando etiam dæmones ponunt quæcumque possunt impedimenta, ne infirmus se subjiciat exorcismis, vel conantur persuadere infirmitatem esse naturalem; interdum, durante exorcismo, faciunt ut dormiat infirmus, et ei visionem aliquam ostendunt, subtrahendo se, ut infirmus liberatus videatur.
  7. Aliqui ostendunt factum maleficium, et a quibus sit factum, et modum ad illud dissipandum: sed caveat, ne ob hoc ad magos, vel ad sagas, vel ad alios, quam ad Ecclesiæ ministros confugiat, aut illa superstitione, aut alio modo illicito utatur.
  8. Quandoque diabolus infirmum quiescere, et suscipere sanctissimam Eucharistiam permittit, ut discessisse videatur. Denique innumerabiles sunt artes et fraudes diaboli ad decipiendum hominem, quibus ne fallatur, Exorcista cautus esse debet.
  9. Quare memor, Dominum nostrum dixisse, genus esse dæmoniorum, quod non ejicitur nisi per orationem et jejunium (Matth. 17, 20), hæc duo potissimum remedia ad impetrandum divinum auxilium, dæmonesque pellendos, exemplo Sanctorum Patrum, quoad ejus fieri poterit, tum per se, tum per alios curet adhiberi.
  10. In ecclesiam, si commode fieri potest, vel in alium religiosum et honestum locum seorsum a multitudine perductus energumenus exorcizetur; sed si sit ægrotus, vel alia honesta de causa, in domo privata exorcizari poterit.
  11. Admoneatur obsessus, si mente et corpore valeat, ut pro se oret Deum, ac jejunet, et sacra confessione et communione sæpius ad arbitrium Sacerdotis se muniat; et dum exorcizatur, totum se colligat, et ad Deum convertat ac firma fide salutem ab eo deposcat cum omni humilitate.

    Et cum vehementius vexatur, patienter sustineat, nihil diffidens de auxilio Dei.

  12. Habeat præ manibus, vel in conspectu Crucifixum. Reliquiæ quoque Sanctorum, ubi haberi possint, decenter ac tuto colligatæ, et coopertæ, ad pectus, vel ad caput obsessi reverenter admoveantur; sed caveatur, ne res sacræ indigne tractentur, aut illis a dæmone ulla fiat injuria. Sanctissima vero Eucharista super caput obsessi, aut aliter ejus corpori ne admoveatur, ob irreverentiæ periculum.
  13. Exorcista ne vagetur in multiloquio, aut supervacaneis vel curiosis interrogationibus, præsertim de rebus futuris et occultis, ad suum munus non pertinentibus; sed jubeat immundum spiritum tacere, et ad interrogata tantum respondere; neve ei credatur, si dæmon simularet se esse animam alicujus Sancti, vel defuncti, vel Angelum bonum.
  14. Necessariæ vero interrogationes sunt, ex. gr. de numero et nomine spirituum obsidentium, de tempore quo ingressi sunt, de causa, et aliis hujusmodi. Ceteras autem dæmonis nugas, risus, et ineptias Exorcista cohibeat, aut contemnat, et circumstantes, qui pauci esse debent, admoneat, ne hæc curent, neque ipsi interrogent obsessum; sed potius humiliter et enixe Deum pro eo precentur.
  15. Exorcismos vero faciat ac legat cum imperio, et autoritate, magna fide, et humilitate, atque fervore; et cum viderit spiritum valde torqueri, tunc magis instet et urgeat. Et quoties viderit obsessum in aliqua corporis parte commoveri, aut pungi, aut tumorem alicubi apparere, ibi faciat signum crucis, et aqua benedicta aspergat, quam tunc in promptu habeat.
  16. Observet etiam ad quæ verba dæmones magis contremiscant, et ea sæpius repetat; et quando pervenerit ad comminationem, eam iterum et sæpius proferat, semper pœnam augendo; ac si videat se proficere, in ipsa perseveret per duas, tres, quatuor horas, et amplius prout poterit, donec victoriam consequatur.
  17. Caveat proinde Exorcista, ne ullam medicinam infirmo obsesso præbeat, aut suadeat; sed hanc curam medicis relinquat.
  18. Mulierem exorcizans, semper secum habeat honestas personas, quæ obsessum teneant, dum exagitatur a dæmonio; quæ quidem personæ sint patienti, si fieri potest, cognatione proximæ; atque honestatis memor Exorcista caveat, ne quid dicat, vel faciat, quod sibi, aut aliis occasio esse possit pravæ cogitationis.
  19. Dum exorcizat, utatur sacræ Scripturæ verbis potius, quam suis, aut alienis. Jubeatque dæmonem dicere, an detineatur in illo corpore ob aliquam operam magicam, aut malefica signa, vel instrumenta, quæ si obsessus ore sumpserit, evomat; vel si alibi extra corpus fuerint, ea revelet; et inventa comburantur. Moneatur etiam obsessus, ut tentationes suas omnes Exorcistæ patefaciat.
  20. Si vero obsessus liberatus fuerit, moneatur, ut diligenter sibi caveat a peccatis, ne occasionem dæmoni præbeat in ipsum revertendi, ne fiant novissima hominis illius pejora prioribus. 

Caput II

Ritus exorcizandi
obsessos a dæmonio

Sacerdos ab Ordinario delegatus, rite confessus, aut saltem corde peccata sua detestans, peracto, si commode fieri possit, Sanctissimo Missæ sacrificio, divinoque auxilio piis precibus implorato, superpelliceo et stola violacea indutus, et coram se habens obsessum ligatum, si sit periculum, eum, se et astantes communiat signo crucis, et aspergat aqua benedicta, et genibus flexis, aliis respondentibus, dicat Litanias ordinarias usque ad Preces exclusive.

Kyrie, eléison.
Christe, eléison.

Kyrie, eléison.
Christe, audi nos.

Christe, exáudi nos.

Pater de cælis, Deus, miserére nobis.
Fili, Redémptor mundi, Deus, miserére nobis.
Spiritus Sancte, Deus, miserére nobis.
Sancta Trinitas, unus Deus, miserére nobis.

Sancta Maria, ora pro nobis.
Sancta Dei Génitrix, ora pro nobis.
Sancta Virgo virginum, ora pro nobis.
Sancte Michaël, ora pro nobis.
Sancte Gábriel, ora pro nobis.
Sancte Ráphaël, ora pro nobis.
Omnes sancti Angeli et Archángeli, oráte pro nobis.
Omnes sancti beatórum Spirituum órdines, oráte pro nobis.
Sancte Joánnes Baptista, ora pro nobis
Sante Joseph, ora pro nobis.
Omnes sancti Patriárchæ et Prophétæ, oráte pro nobis.
Sancte Petre, ora pro nobis.
Sancte Paule, ora pro nobis.
Sancte Andréa, ora pro nobis.
Sancte Jacóbe, ora pro nobis.
Sancte Joánnes, ora pro nobis.
Sancte Thoma, ora pro nobis.
Sancte Jacóbe, ora pro nobis.
Sancte Philippe, ora pro nobis.
Sancte Bartholomæe, ora pro nobis.
Sancte Matthæe, ora pro nobis.
Sancte Simon, ora pro nobis.
Sancte Thaddæe, ora pro nobis.
Sancte Matthia, ora pro nobis.
Sancte Bárnaba, ora pro nobis.
Sancte Luca, ora pro nobis.
Sancte Marce, ora pro nobis.
Omnes sancti Apóstoli et Evangelistæ, oráte pro nobis.
Omnes sancti Discipuli Dómini, oráte pro nobis.
Omnes sancti Innocéntes, oráte pro nobis.
Sancte Stéphane, ora pro nobis.
Sancte Laurénti, ora pro nobis.
Sancte Vincénti, ora pro nobis.
Sancti Fabiáne et Sebastiáne, oráte pro nobis.
Sancti Joánnes et Paule, oráte pro nobis.
Sancti Cosma et Damiáne, oráte pro nobis.
Sancti Gervási et Protási, oráte pro nobis.
Omnes sancti Mártyres, oráte pro nobis.
Sancte Silvéster, ora pro nobis.
Sancte Gregóri, ora pro nobis.
Sancte Ambrósi, ora pro nobis.
Sancte Augustine, ora pro nobis.
Sancte Hierónyme, ora pro nobis.
Sancte Martine, ora pro nobis.
Sancte Nicoláe, ora pro nobis.
Omnes sancti Pontifices et Confessóres, oráte pro nobis.
Omnes sancti Doctóres, oráte pro nobis.
Sancte Antóni, ora pro nobis.
Sancte Benedicte, ora pro nobis.
Sancte Bernárde, ora pro nobis.
Sancte Dominice, ora pro nobis.
Sancte Francisce, ora pro nobis.
Omnes sancti Sacerdótes et Levitæ, oráte pro nobis.
Omnes sancti Mónachi et Eremitæ, oráte pro nobis.
Sancta Maria Magdaléna, ora pro nobis.
Sancta Agatha, ora pro nobis.
Sancta Lúcia, ora pro nobis.
Sancta Agnes, ora pro nobis.
Sancta Cæcilia, ora pro nobis.
Sancta Catharina, ora pro nobis.
Sancta Anastásia, ora pro nobis.
Omnes sanctæ Virgines et Viduæ, oráte pro nobis.
Omnes Sancti et Sanctæ Dei, intercédite pro nobis.

Propitius esto, parce nobis, Dómine.
Propitius esto, exáudi nos, Dómine.
Ab omni malo, libera nos, Dómine.
Ab omni peccáto, libera nos, Dómine.
Ab ira tua, libera nos, Dómine.
A subitánea et improvisa morte, libera nos, Dómine.
Ab insidiis diáboli, libera nos, Dómine.
Ab ira, et ódio, et omni mala voluntáte, libera nos, Dómine.
A spiritu fornicatiónis, libera nos, Dómine.
A fúlgure et tempestáte, libera nos, Dómine.
A flagéllo terræmótus, libera nos, Dómine.
A peste, fame et bello, libera nos, Dómine.
A morte perpétua, libera nos, Dómine.
Per mystérium sanctæ Incarnatiónis tuæ, libera nos, Dómine.
Per Advéntuum tuum, libera nos, Dómine.
Per Nativitátem tuam, libera nos, Dómine.
Per Baptismum et sanctum jejúnium tuum, libera nos, Dómine.
Per Crucem et Passiónem tuam, libera nos, Dómine.
Per Mortem et sepultúram tuam, libera nos, Dómine.
Per sanctam Resurrectiónem tuam, libera nos, Dómine.
Per admirábilem Ascensiónem tuam, libera nos, Dómine.
Per advéntum Spiritus Sancti Parácliti, libera nos, Dómine.
In die judicii, libera nos, Dómine.

Peccatóres, te rogámus, audi nos.
Ut nobis parcas, te rogámus, audi nos.
Ut nobis indúlgeas, te rogámus, audi nos.
Ut ad veram pæniténtiam nos perdúcere dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut Ecclésiam tuam sanctam régere et conserváre dignéris, te rogámus,
     audi nos.
Ut Domnum Apostólicum et omnes ecclesiasticos órdines
     in sancta religióne conserváre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut inimicos sanctæ Ecclésiæ humiliáre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut régibus et principibus christiánis pacem,
     et veram concórdiam donáre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut cuncto pópulo christiáno
     pacem et unitátem largiri dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut omnes errántes ad unitátem Ecclésiæ revocáre, et infidéles univérsos
     ad Evangélii lumen perdúcere dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut nosmetipsos in tuo sancto servitio
     confortáre, et conserváre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut mentes nostras  ad cæléstia desidéria érigas, te rogámus, audi nos.
Ut ómnibus benefactóribus nostris
     sempitérna bona retribuas, te rogámus, audi nos.
Ut ánimas nostras,  fratrum, propinquórum et benefactórum nostrorum
     ab ætérna damnatióne eripias, te rogámus, audi nos.
Ut fructus terræ  dare et conserváre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut ómnibus fidélibus defúnctis 
     réquiem ætérnam donáre dignéris, te rogámus, audi nos.
Ut nos exaudire dignéris, te rogámus, audi nos.
Fili Dei, te rogámus, audi nos.

Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi, parce nobis, Dómine.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi, exaudi nos Dómine.
Agnus Dei, qui tollis peccáta mundi, miserere nobis.

Christe, audi nos.
Christe, exáudi nos.
Kyrie, eléison.
Christe, eléison.
Kyrie, eléison.
Postea dicat:

Ant. Ne reminiscáris, Domine, delicta nostra vel paréntum nostrórum: neque vindíctam sumas de peccátis nostris.

Pater noster secreto usque ad

V. Et ne nos indúcas in tentatiónem.
R. Sed líbera nos a malo.

Psalmus 53

Deus, in nómine tuo salvum me fac,
et virtúte tua age causam meam.

Deus, audi oratiónem meam;
áuribus pércipe verba oris mei.

Nam supérbi insurréxerunt contra me, et violénti quæsiérunt vitam meam;
non proposuérunt Deum ante óculos suos.

Ecce, Deus ádjuvat me,
Dóminus susténtat vitam meam.

Retórque malum in adversários meos,
et pro fidelitáte tua déstrue illos.

Voluntárie sacrificábo tibi,
celebrábo nomen tuum, Dómine, quia bonum est.

Nam ex omni tribulatióne eripuit me,
et inimícos meos confúsos vidit óculus meus.

Glória Patri.

V. Salvum(-am) fac servum tuum (ancillam tuam).
R. Deus meus, sperántem in te.

V. Esto ei, Dómine, turris fortitúdinis.
R. A fácie inimíci.

V. Nihil proficiat inimicus in eo (ea).
R. Et fílius iniquitátis non appónat nocére ei.

V. Mitte ei, Dómine, auxilium de sancto.
R. Et de Sion tuére eum (eam)

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo.


Orémus.                                                                                                                                     
Oratio.

DEUS, cui próprium est miseréri semper et párcere: súscipe deprecatiónem nostram; ut hunc fámulum tuum, quem (hanc fámulam tuam, quam) delictórum caténa constríngit, miserátio tuæ pietátis cleménter absólvat.

DÓMINE sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus, Pater Dómini nostri Jesu Christi, qui illum réfugam tyránnum et apóstatam gehénnæ ígnibus deputásti, quique Unigénitum tuum in hunc mundum misísti, ut illum rugiéntem contéreret: velóciter atténde, accélera, ut erípias hóminem ad imáginem et similitúdinem tuam creátum, a ruína et dæmónio meridiáno. Da, Dómine, terrórem tuum super béstiam, quæ extérminat vineam tuam. Da fidúciam servis tuis contra nequíssimum dracónem pugnáre fortíssime, ne contémnat sperántes in te, et ne dicat, sicut in Pharaóne, qui jam dixit: Deum non novi, nec Israël dimítto. Urgeat illum déxtera tua potens discédere a fámulo tuo N. (a fámula tua N.) † , ne diútius præsúmat captívum tenére, quem tu ad imáginem tuam fácere dignátus es, et in Fílio tuo redemísti: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sæcula sæculórum. 

R. Amen. 

2. Deinde præcipiat dæmoni hunc in modum:

PRÆCÍPIO tibi, quicúmque es, spíritus immúnde, et ómnibus sóciis tuis hunc Dei fámulum (hanc Dei fámulam) obsidéntibus: ut per mystéria incarnatiónis, passiónis, resurrectiónis et ascensiónis Dómini nostri Jesu Christi, per missiónem Spíritus Sancti, et per advéntum ejúsdem Dómini nostri ad judicium, dicas mihi nomen tuum, diem et horam éxitus tui, cum áliquo signo: et ut mihi Dei minístro licet indígno, prorsus in ómnibus obédias: neque hanc creatúram Dei, vel circumstántes, aut eórum bona ullo modo offéndas. 

3. Deinde legantur super obsessum hæc Evangelia, vel saltem unum.

Léctio sancti Evangélii secúndum Joánnem. (Jo 1, 1-14)

Hæc dicens, signat se et obsessum in fronte, ore et pectore.

IN PRINCIPIO erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. Hoc erat in principio apud Deum. Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est: in ipso vita erat, et vita erat lux hominum: et lux in tenebris lucet, et tenebræ eam non comprehenderunt.
Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Johannes. Hic venit in testimonium, ut testimonium perhiberet de lumine, ut omnes crederent per illum.
Non erat ille lux, sed ut testimonium perhiberet de lumine. Erat lux vera, quæ illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum. In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognovit. In propria venit, et sui eum non receperunt. Quotquot autem receperunt eum, dedit eis potestatem filios Dei fieri, his, qui credunt in nomine ejus: qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt (hic genuflectitur). Et Verbum caro factum est, et habitavit in nobis: et vidimus gloriam ejus, gloriam quasi unigeniti a patre, plenum gratiæ et veritatis.

Léctio sancti Evangélii secúndum Marcum
Marc. 16, 15-18

IN ILLO témpore: Dixit Jesus discípulis suis: Eúntes in mundum univérsum, prædicáte Evangélium omni creatúræ. Qui credíderit, et baptizátus fuérit, salvus erit: qui vero non credíderit, condemnábitur. Signa autem eos, qui credíderint, hæc sequéntur: In nómine meo dæmónia ejícient: linguis loquéntur novis: serpéntes tollent: et si mortíferum quid bíberint, non eis nocébit: super ægros manus impónent, et bene habébunt.

Léctio sancti Evangélii secúndum Lucam
Luc. 10, 17-20

IN ILLO témpore: Revérsi sunt septuagínta duo cum gáudio, dícentes ad Jesum: Dómine, étiam dæmónia subjiciúntur nóbis in nómine tuo. Et ait illis: Vidébam sátanam sicut fulgur de cælo cadéntem. Ecce dedi vobis potestátem calcándi supra serpéntes, et scorpiónes, et super omnem virtútem inimíci: et nihil vobis nocébit. Verumtamen in hoc nolíte gaudére, quia spíritus vobis subjiciúntur: gaudéte autem, quod nómina vestra scripta sunt in cælis.

Léctio sancti Evangélii secúndum Lucam
Luc. 11, 14-22

IN ILLO témpore: Erat Jesus ejíciens dæmónium, et illud erat mutum. Et cum ejecísset dæmónium, locútus est mutus, et admirátæ sunt turbæ. Quidam autem ex eis dixérunt: In Beélzebub príncipe dæmóniorum éjicit dæmónia. Et álii tentántes, signum de cælo quærébant ab eo. Ipse autem ut vidit cogitatiónes eórum, dixit eis: Omne regnum in seípsum divísum desolábitur, et domus supra domum cadet. Si autem et sátanas in seípsum divísus est, quómodo stabit regnum eius? Quia dícitis, in Beélzebub ejício dæmónia. Si autem ego in Beélzebub ejício dæmónia, filii vestri in quo ejíciunt? Ideo ipsi júdices vestri erunt. Porro si in dígito Dei ejício dæmónia: profécto pervénit in vos regnum Dei. Cum fortis armátus custódit átrium suum, in pace sunt ea, quæ póssidet. Si autem fórtior eo supervéniens vícerit eum, univérsa arma ejus áuferet, in quibus confidébat, et spólia ejus distribuet. 

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo.


Orémus.                                                                                                                                     
Oratio.

OMNÍPOTENS Dómine, Verbum Dei Patris, Christe Jesu, Deus et Dóminus univérsæ creatúræ: qui sanctis Apóstolis tuis dedísti potestátem calcándi super serpéntes et scorpiónes: qui inter cétera mirabílium tuórum præcépta dignátus es dícere: Dæmones effugáte: cujus virtúte motus tamquam fulgur de cælo sátanas cécidit: tuum sanctum nomen cum timóre et tremóre supplíciter déprecor, ut indigníssimo mihi servo tuo, data vénia ómnium delictórum meórum, constantem fidem, et potestátem donáre dignéris, ut hunc crudélem dæmonem, bráchii tui sancti munítus poténtia, fidénter et secúrus aggrédiar: per te, Jesu Christe, Dómine Deus noster, qui ventúrus es judicáre vivos et mórtuos, et sæculum per ignem.

R. Amen.

4. Deinde muniat se et obsessum signo crucis, imponat extremam partem stolæ collo ejus, et dextera manu sua capiti ejus imposita, constanter et magna cum fide dicat ea quæ sequuntur:

V. Ecce Crucem Dómini, fúgite, partes advérsæ.
R. Vicit leo de tribu Juda, radix David.

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo. 

Orémus.                                                                                                                                      Oratio.

Deus, et Pater Dómini nostri Jesu Christi, invoco nomen sanctum tuum, et cleméntiam tuam supplex expósco: ut advérsus hunc, et omnem immúndum spíritum, qui vexat hoc plasma tuum, mihi auxilium præstáre dignéris. Per eúmdem Dóminum.

R. Amen.

Exorcismus

EXORCIZO te, immundíssime spíritus, omnis incúrsio adversárii, omne phantasma, omnis légio, in nómine Dómini nostri Jesu † Christi eradicáre, et effugáre ab hoc plásmate Dei † . Ipse tibi ímperat, qui te de supérnis cæælórum in inferióra terræ demérgi præcépit. Ipse tibi ímperat, qui mari, ventis et tempestátibus imperávit. Audi ergo, et time, sátana, inimice fidei, hostis géneris humáni, mortis addúctor, vitæ raptor, justítiæ declinátor, malórum radix, fomes vitiórum, sedúctor hóminum, próditor géntium, incitátor invídiæ, origo avaritiæ, causa discórdiæ, excitátor dolórum: quid stas, et resistis, cum scias, Christum Dóminum vias tuas pérdere? Illum métue, qui in Isaac immolátus est, in Joseph venúndatus, in agno occísus, in hómine crucifixus, deinde inférni triumphátor fuit. Sequentes cruces fiant in fronte obsessi. Recéde ergo in nómine Patris † , et Fílii † , et Spíritus † Sancti: da locum Spirítui Sancto, per hoc signum sanctæ  Crucis Jesu Christi Dómini nostri: Qui cum Patre et eódem Spíritu Sancto vivit et regnat Deus, per ómnia sæcula sæculórum.

R. Amen.

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo.

Orémus.                                                                                                                                      Oratio.

DEUS, cónditor et defénsor géneris humáni, qui hóminem, ad imáginem tuam formásti: réspice super hunc fámulum tuum N., qui (hanc famulam tuam N., quæ) dolis immúndi spíritus appétitur, quem vetus adversárius, antíquus hostis terræ, formídinis horróre circúmvolat, et sensum mentis humánæ stupóre defígit, terróre contúrbat, et metu trépidi timóris exágitat. Reppélle, Dómine, virtútem diáboli, fallacésque ejus insídias ámove: procul ímpius tentátor aufúgiat: sit nóminis tui signo  (in fronte) fámulus tuus munítus (fámula tua muníta) et in ánimo tutus (-a) et córpore. (Tres cruces sequentes fiant in pectore dæmoniaci). Tu péctoris  hujus intérna custódias. Tu víscera  regas. Tu  cor confirmes. In ánima adversatrícis potestátis tentaménta evanéscant. Da, Dómine, ad hanc invocatiónem sanctíssimi nóminis tui grátiam, ut, qui hucúsque terrébat, térritus aufúgiat, et victus abscédat, tibíque possit hic fámulus tuus (hæc fámula tua) et corde firmátus (-a) et mente sincérus (-a), débitum præbére famulátum. Per Dóminum.

R. Amen.

Exorcismus

ADJÚRO TE, serpens antíque, per júdicem vivórum et mortuórum, per factórem tuum, per factórem mundi, per eum, qui habet potestátem mitténdi te in gehénnam, ut ab hoc fámulo Dei N., qui (ab hac fámula Dei N., quæ) ad Ecclésiæ sinum recúrrit, cum metu, et exércitu furóris tui festínus discédas. Adjúro te íterum  (in fronte), non mea infirmitáte, sed virtúte Spíritus Sancti, ut éxeas ab hoc fámulo Dei N., quem (ab hac fámula Dei N., quam) omnípotens Deus ad imáginem suam fecit. Cede ígitur, cede non mihi, sed minístro Christi. Illius enim te urget potéstas, qui te Cruci suæ subjugávit. Illíus bráchium contremísce, qui, devíctis gemítibus inférni, ánimas ad lucem perdúxit. Sit tibi terror corpus hóminis † (in pectore), sit tibi formido imágo Dei  (in fronte). Non resístas nec moréris discédere ad hómine isto, quóniam complácuit Christo in hómine habitáre. Et ne contemnéndum putes, dum me peccatórem nimis esse cognóscis. Imperat tibi Deus  . Imperat tibi majéstas Christi . Imperat tibi Deus Pater , ímperat tibi Deus Fílius  , ímperat tibi Deus Spíritus Sanctus . Imperat tibi sacramentum crucis  . Imperat tibi fides sanctórum Apostolórum Petri et Pauli, et ceterórum Sanctórum . Imperat tibi Mártyrum sanguis . Imperat tibi continéntia Confessórum . Imperat tibia pia Sanctórum et Sanctárum ómnium intercéssio  . Imperat tibi christiánæ fidei misteriórum virtus . Exi ergo, transgréssor. Exi, sedúctor, plene omni dolo et fallácia, virtútis inimice, innocéntium persecútor. Da locum, diríssime, da locum, impiíssime, da locum Christo, in quo nihil invenísti de opéribus tuis: qui te spoliávit, qui regnum tuum destrúxit, qui te victum ligávit, et vasa tua dirípuit: qui te projécit in ténebras exterióres, ubi tibi cum minístris tuis érit præparatus intéritus. Sed quid truculénte renitéris? Quid temerárie detréctas? Reus es omnipoténti Deo, cujus státuta transgressus es. Reus es Fílio ejus Jesu Christo Dómino nostro, quem tentáre ausus es, et crucifígere præsumpsísti. Reus es humáno géneri, cui tuis persuasiónibus mortis venénum propinásti.

Adjuro ergo te, draco nequíssime, in nómine Agni immaculáti, qui ambulávit super áspidem et basiliscum, qui conculcávit leónem et dracónem, ut discédas ab hoc hómine  (fiat signum crucis in fronte), discédas ab Ecclésia Dei  (fiat signum crucis super circumstantes): contremísce, et éffuge, invocáto nómine Dómini illíus, quem ínferi tremunt: cui virtútes cælórum, et Potestátes, et Dominatiónes subjéctæ sunt: quem Chérubim et Séraphim indeféssis vócibus laudant, dícentes: Sanctus, sanctus, sanctus Dóminus Deus Sábaoth. Imperat tibi Verbum caro factum. Imperat tibi natus  ex Vírgine. Imperat tibi Jesus Nazarénus, qui te, cum discípulos ejus contémneres, elísum atque prostrátum exíre præcépit ab hómine: quo præsénte, cum te ab hómine separásset, nec porcórum gregem íngredi præsumébas. Recéde ergo nunc adjurátus in nómine ejus  ab hómine, quem ipse plasmávit. Durum est tibi velle resístere . Durum est tibi contra stímulum calcitráre . Quia quanto tárdius exis, tanto magis tibi supplícium crescit, quia non hómines contémnis, sed illum, qui dominátur vivórum et mortuórum, qui ventúrus est judicáre vivos et mórtuos, et sæculum per ignem.

R. Amen.

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo.


Orémus.                                                                                                                                     
Oratio.

Deus cæli, Deus terræ, Deus Angelórum, Deus Archangelórum, Deus Prophetárum, Deus Apostolórum, Deus Mártyrum, Deus Vírginum, Deus, qui potestátem habes donáre vitam post mortem, réquiem post labórem: quia non est álius Deus præter te, nec esse póterit verus, nisi tu, Creátor cæli et terræ, qui verus Rex es, et cujus regni non erit finis; humíliter majestáti glóriæ tuæ súpplico, ut hunc fámulum tuum (hanc fámulam tuam) de immúndis spíritibus liberáre dignéris. Per Christum Dóminum nostrum.

R. Amen.

Exorcismus

ADJÚRO ergo te, omnis immundíssime spíritus, omne phantásma, omnis incúrsio sátanæ, in nómini Jesu Christi  Nazaréni, qui post lavácrum Joánnis in desértum ductus est, et te in tuis sédibus vicit: ut, quem ille de limo terræ ad honórem gloriæ suæ formávit, tu désinas impugnáre: et in hómine miserábili non humánam fragilitátem, sed imáginem omnipoténtis Dei contremíscas. Cede ergo Deo , qui te, et malítiam tuam in Pharaóne, et in exércitu ejus per Moysen servum suum in abýssum demérsit. Cede Deo , qui te per fidelíssimum servum suum David de rege Saule spirituálibus cánticis pulsum fugávit. Cede Deo , qui te in Juda Iscarióti proditóre damnávit. Ille enim te divínis  verbéribus tangit, in cujus conspéctu cum tuis legiónibus tremens et clamans dixísti: Quid nobis et tibi, Jesu, Fili Dei altíssimi? Venísti huc ante tempus torquére nos? Ille te perpétuis flammis urget, qui in fine témporum dictúrus est impiis: Discédite a me, maledícti, in ignem ætérnum, qui parátus est diábolo et ángelis ejus. Tibi enim, ímpie, et ángelis tuis vermes erunt, qui nunquam moriéntur. Tibi, et ángelis tuis inextinguíbile præparátur incendium: quia tu es prínceps maledícte homicídii, tu auctor incéstus, tu sacrilegórum caput, tu actiónum pessimárum magister, tu hæreticórum doctor, tu totius obscœnitàtis invéntor. Exi ergo , ímpie, exi , sceleráte, exi cum omni fallácia tua: quia hóminem templum suum esse vóluit Deus. Sed quid diútius moráris hic? Da honórem Deo Patri  omnipoténti, cui omne genu fléctitur. Da locum Dómino Jesu  Christo, qui pro hómine sánguinem suum sacratíssimum fudit. Da locum Spíritui  Sancto, qui per beátum Apóstolum suum Petrum te maniféste stravit in Simóne mago; qui falláciam tuam in Ananía et Saphíra condemnávit; qui te in Heróde rege honórem Deo non dante percússit; qui te in mago Elyma per Apóstolum suum Paulum cæcitátis calígine pérdidit, et per eúndem de Pythonissa verbo ímperans exíre præcépit. Discéde ergo nunc , discéde , sedúctor. Tibi erémus sedes est. Tibi habitátio serpens est: humiliáre, et prostérnere. Jam non est différendi tempus. Ecce enim dominátor Dóminus próximat cito, et ignis ardébit ante ipsum, et præcédet, et inflammábit in circúitu inimícos ejus. Si enim hóminem fefélleris, Deum non póteris irridére. Ille te ejicit, cujus óculis nihil occúltum est. Ille te expéllit, cujus virtúti univérsa subjécta sunt. Ille te exclúdit, qui tibi, et ángelis tuis præparávit ætérnam gehénnam; de cujus ore exíbit gládius acútus: qui ventúrus est judicáre vivos et mórtuos et sæculum per ignem.

R. Amen.

5. Prædicta omnia, quatenus opus sit, repeti possunt, donec obsessus sit omnino liberatus.

6. Juvabit præterea plurimum super obsessum sæpe repetere Pater noster, Ave Maria et Credo, atque hæc, quæ infra notantur, devote dicere.

Canticum Magníficat; in fine Glória Patri. Canticum Benedíctus; in fine Glória Patri.

Symbolum Athanasianum

Quicúmque vult salvus esse,
ante ómnia opus est, ut téneat cathólicam fidem:
     Quam nisi quisque íntegram inviolatámque serváverit,
absque dúbio in ætérnum períbit.
     Fides autem cathólica hæc est:
ut unum Deum in Trinitáte et Trinitátem in unitáte venerémur.
     Neque confundéntes persónas,
neque substántiam separántes.
     Alia est enim persóna Patris, ália Fílii,
ália Spíritus Sancti:
     Sed Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti una est divínitas,
æquális glória, coætérna majéstas.
     Qualis Pater, talis Fílius,
talis Spíritus Sanctus.
     Increátus Pater, increátus Filius,
increátus Spíritus Sanctus.
     Imménsus Pater, imménsus Fílius,
imménsus Spíritus Sanctus.
     Ætérnus Pater, ætérnus Fílius,
ætérnus Spíritus Sanctus.
     Et tamen non tres ætérni,
sed unus ætérnus.
     Sicut non tres increáti, nec tres imménsi,
sed unus increátus, et unus imménsus.
     Simíliter omnípotens Pater, omnípotens Fílius,
omnípotens Spíritus Sanctus.
     Et tamen non tres omnipoténtes,
sed unus omnípotens.
     Ita Deus Pater, Deus Fílius,
Deus Spíritus Sanctus.
     Et tamen non tres Dómini:
sed unus est Dóminus.
     Quia, sicut singillátim unamquámque persónam Deum ac
Dóminum confitéri christiána veritáte compéllimur:
ita tres Deos aut Dóminos dícere cathólica religióne prohibémur.
     Pater a nullo est factus:
nec creátus, nec génitus.
     Fílius a Patre solo est:
non factus, nec creátus, sed génitus.
     Spíritus Sanctus a Patre et Fílio:
non factus, nec creátus, nec génitus, sed procédens.
     Unus ergo Pater, non tres Patres: unus Fílius, non tres Fílii:
unus Spíritus Sanctus, non tres Spíritus Sancti.
     Et in hac Trinitáte nihil prius aut postérius, nihil majus aut minus:
sed totæ tres persónæ coætérnæ sibi sunt et coæquáles.
     Ita ut per ómnia, sicut iam supra dictum est,
et únitas in Trinitáte, et Trínitas in unitáte veneránda sit.
     Qui vult ergo salvus esse,
ita de Trinitáte séntiat.
     Sed necessárium est ad ætérnam salútem,
ut Incarnatiónem quoque Dómini nostri Jesu Christi fidéliter credat.
     Est ergo fides recta, ut credámus et confiteámur,
quia Dóminus noster Jesus Christus, Dei Fílius, Deus et homo est.
     Deus est ex substántia Patris ante sæcula génitus:
et homo est ex substántia matris in sæculo natus.
     Perfectus Deus, perféctus homo:
ex ánima rationáli et humana carne subsístens.
     Æquális Patri secúndum divinitátem:
minor Patre secúndum humanitátem.
     Qui, licet Deus sit et homo,
non duo tamen, sed unus est Christus.
     Unus autem non conversióne divinitátis in carnem;
sed assumptióne humanitátis in Deum.
     Unus omníno, non confusióne substántiæ,
sed unitáte persónæ.
     Nam sicut ánima rationális et caro unus est homo:
ita Deus et homo unus est Christus.
     Qui passus est pro salúte nostra: descendit ad inferos:
tertia die resurréxit a mórtuis.
     Ascendit ad cælos, sedet ad dexteram Dei Patris omnipoténtis:
inde ventúrus est judicáre vivos et mórtuos.
     Ad cujus advéntum omnes hómines resúrgere habent cum corpóribus suis:
et redditúri sunt de factis própriis ratiónem.
     Et qui bona egérunt, ibunt in vitam ætérnam:
qui vero mala, in ignem ætérnum.
     Hæc est fides cathólica,
quam nisi quisque fidéliter firmitérque credíderit,
salvus esse non póterit.

Glória Patri. 

Psalmus 90

QUI habitat in adjutorio Altissimi, * in protectione Dei caeli commorabitur.
Dicet Domino: susceptor meus es tu, et refugium meum: * Deus meus sperabo in eum.
Quoniam ipse liberabit me de laqueo venantium, * et a verbo aspero.
Scapulis suis obumbrabit tibi: * et sub pennis ejus sperabis.
Scuto circumdabit te veritas ejus: * non timebis a timore nocturno.
A sagitta volante in die, a negotio perambulante in tenebris: * ab incursu, et dæmonio meridiano.
Cadent a latere tuo mille, et decem milia a dextris tuis: * ad te autem non appropinquabit.
Verumtamen oculis tuis considerabis: * et retributionem peccatorum videbis.
Quoniam tu es Domine, spes mea: * Altissimum posuisti refugium tuum.
Non accedet ad te malum * et flagellum non appropinquabit tabernaculo tuo.
Quoniam angelis suis mandabit de te: * ut custodiant te in omnibus viis tuis.
In manibus portabunt te: * ne forte offendas ad lapidem pedem tuum.
Super aspidem et basiliscum ambulabis: * et conculcabis leonem et draconem.
Quoniam in me speravit, liberabo eum: * protegam eum, quoniam cognovit nomen meum.
Clamabit ad me, et ego exaudiam eum: * cum ipso sum in tribulatione: eripiam eum, et glorificabo eum.
Longitudine dierum replebo eum: * et ostendam illi salutare meum.

 

Psalmus 67

Exsúrgit Deus, dissipántur inimíci ejus,
et fúgiunt qui odérunt eum, a fácie ejus.

Sicut dispérgitur fumus, dispérguntur, sicut díffluit cera ante ignem,
sic péreunt peccatóres ante Deum.

Justi autem lætántur, exsúltant in conspéctu Dei,
et delectántur in lætítia.

Cantáte Deo, psállite nómini ejus;
stérnite viam ei qui véhitur per desértum,

Cui nomen est Dóminus,
et exsultáte coram eo.

Pater orphanórum et tutor viduárum
Deus est in habitáculo sancto suo.

Deus domum parat derelíctis, edúcit captivos ad prosperitátem:
rebélles tantum degunt in tórrida terra.

Deus, cum exíres ante pópulum tuum,
cum incéderes per desértum,

Terra mota est, cæli quoque stillárunt ante Deum,
trémuit Sinai ante Deum, Deum Israël.

Plúviam copiósam demisísti, Deus, in hereditátem tuam,
et fatigátam tu refecísti.

Grex tuus habitávit in ea,
parásti eam in bonitáte tua páuperi, Deus.

Dóminus profert verbum;
læta nuntiántium multitúdo est magna:

“Reges, exercítuum fúgiunt, fúgiunt;
et incolæ domus dívidunt prædam.

Dum quiescebátis inter caulas gregum, alæ colúmbæ nitébant argénto,
et pennæ ejus flavóre auri.

Dum Omnípotens illic dispergébat reges,
nives cecidérunt in Salmon!”

Montes excélsi sunt montes Basan,
clivósi montes sunt montes Basan:

Cur invidiósi aspícitis, montes clivósi, montem in quo habitáre plácuit Deo,
immo in quo habitábit Dóminus semper?

Currus Dei myríades sunt, mille et mille:
Dóminus de Sinai in sanctuárium venit.

Ascendísti in altum, duxísti captívos, accepísti in donum hómines,
vel eos qui nolunt habitáre apud Dóminum Deum.

Benedíctus Dóminus per síngulos dies:
portat ónera nostra Deus, salus nostra!

Deus noster est Deus qui salvat,
et Dóminus Deus dat evasiónem a morte.

Profécto, Deus confríngit cápita inimicórum suórum,
vérticem capillátum ejus qui ámbulat in delíctis suis.

Dixit Dóminus: “Ex Basan redúcan,
redúcam e profúndo maris,

Ut intíngas pedem tuum in sánguine,
ut linguis canum tuórum sit pórtio ex inimícis”.

Vident ingressum tuum, Deus,
ingressum Dei mei, regis mei, in sanctum:

Præcédunt cantóres, postrémi sunt citharoédi,
in médio puéllæ týmpana sonant.

“In coétibus festívis benedícite Deo,
Dómino vos, ex Israël nati”.

Ibi est Benjamin, mínimus natus, præcédens eos, príncipes Juda cum turmis suis,
príncipes Zabulon, príncipes Néphtali.

Exsere, Deus, poténtiam tuam,
poténtiam, Deus, qui operáris pro nobis.

Propter templum tuum, quod est in Jerúsalem,
tibi ófferant reges múnera!

Increpa feram arúndinis,
turmam taurórum cum vítulis populórum,

Prostérnat se cum láminis argénti:
dissipa gentes quæ bellis lætántur.

Véniant magnátes ex Ægýpto,
Æthiópia exténdat manus suas ad Deum.

Regna terræ, cantáte Deo, psállite Dómino,
qui véhitur per cælos, cælos antíquos!

Ecce, edit vocem suam, vocem poténtem:
“Agnóscite poténtiam Dei!”

Super Israël majéstas ejus,
et poténtia ejus in núbibus.

Timéndus est Deus e sancto suo, Deus Israël;

ipse poténtiam dat et robur pópulo suo:
benedictus Deus:

Glória Patri.


Psalmus 69

Placeat tibi, Deus, ut eripias me;
Domine, ad adjuvandum me festina.

Confundantur, et erubescant,
Qui quærunt vitam meam.
Cedant retrorsum, et pudore afficiantur,
Qui delectantur malis meis.

Recedant confusione operti,
Qui dicunt mihi: Vah, vah!

Exsultent et lætentur de te
Omnes qui quærunt te;
Et dicant semper: « Magnificetur Deus »,
Qui desiderant auxilium tuum.

Ego autem miser sum et pauper,
Deus, succurre mihi!
Adjutor meus et liberator meus es tu:
Domine, ne tardaveris.

Psalmus 53

Deus, in nomine tuo salvum me fac,
Et virtute tua age causam meam.

Deus, audi orationem meam;
Auribus percipe verba oris mei.

Nam superbi insurrexerunt contra me,
Et violenti quæsierunt vitam meam;
Non proposuerunt Deum ante oculos suos.

Ecce, Deus adjuvat me,
Dominus sustentat vitam meam.

Retorque malum in adversarios meos,
Et pro fidelitate tua destrue illos.

Voluntarie sacrificabo tibi,
Celebrabo nomen tuum, Domine, quia bonum est.

Nam ex omni tribulatione eripuit me,
Et inimicos meos confusos vidit oculus meus.


Psalmus 117

Alleluja!
Gratias agite Domino, quia bonus est;
Quia in æternum misericordia ejus.

Dicat domus Israël:
« In æternum misericordia ejus».

Dicat domus Aaron:
« In æternum misericordia ejus».

Dicant qui timent Dominum:
« In æternum misericordia ejus ».

De tribulatione invocavi Dominum;

Exaudivit me Dominus et liberavit me.

Dominus mecum est: non timeo;
Quid faciat mihi homo?

Dominus mecum est, adjutor meus,
Et ego confusos videbo inimicos meos.

Melius est confugere ad Dominum,
Quam confidere in homine.

Melius est confugere ad Dominum
Quam confidere in principibus.

Omnes gentes circumvenerunt me;
In nomine Domini contrivi eos.

Undique circumvenerunt me:
In nomine Domini contrivi eos.

Circumvenerunt me sicut apes;
Adusserunt, sicut ignis spinas:
In nomine Domini contrivi eos.

Pulsus, impulsus sum, ut caderem;
Sed Dominus adjuvit me.

Robur meum et fortitudo mea est Dominus;
Et factus est mihi salvator.

Vox exsultationis et salutis
In tabernaculis justorum.
Dextera Domini fortiter egit,

Dextera Domini erexit me,
Dextera Domini fortiter egit,

Non moriar, sed vivam;
Et enarrabo opera Domini.

Castigavit, castigavit me Dominus,
Sed morti non tradidit me.

Aperite mihi portas justitiæ:
Ingressus per eas gratias agam Domino.

Hæc est porta Domini,
Justi intrabunt per eam.

Gratias agam tibi, quod audisti me,
Et factus es mihi salvator.

Lapis, quem reprobaverunt ædificantes,
Factus est caput anguli.

A Domino factum est istud;
Est mirabile in oculis nostris.

Hic est dies quem fecit Dominus;
Exsultemus, et lætemur de eo.

O Domine, salvum fac;
O Domine, da prosperitatem!

Benedictus qui venit in nomine Domini:
Benedicimus vobis e domo Domini.

Deus est Dominus, et illuxit nobis.
Ordinate pompam cum frondibus densis
Usque ad cornua altaris.

Deus meus es tu, et gratias ago tibi;
Deus meus, laudibus te extollo.

Gratias agite Domino, quia bonus est;
In æternum misericordia ejus. 

Psalmus 34 

Certa, Dómine, contra certántes mecum,
impúgna impugnántes me.

Apprehénde clípeum et scutum,
et exsúrge in auxilium meum.

Vibra lánceam et cóibe persequéntes me,
dic ánimæ meæ: “Salus tua ego sum”.

Confundántur et erubéscant qui quærunt vitam meam,
cedant retrórsum et afficiántur pudóre qui cógitant mihi mala.

Sint velut pálea ante ventum,
cum ángelus Dómini pellet eos.

Sit via illórum tenebrósa et lúbrica,
cum ángelus Dómini insectábitur eos.

Nam sine causa tetendérunt mihi rete suum,
sine causa fodérunt fóveam vitæ meæ.

Véniat illis intéritus improviso, et rete, quod tetendérunt, cápiat ipsos;
in fóveam, quam fodérunt, ipsi cadant.

Anima autem mea exultábit in Dómino,
lætábitur de auxílio ejus.

Omnes vires meæ dicent: “Dómine, quis símilis tibi,
Qui éripis míserum a præpoténte,

míserum et páuperem a prædatóre”.
Surrexerunt testes violénti:
quorum non eram cónscius, a me quærébant.

Retribuébant mihi mala pro bonis:
desolatiónem ánimæ meæ.

Ego autem, cum illi ægrotárent, induébar cilício, affligébam jejúnio ániman meam
et preces intra me fundébam.

Velut pro amíco, fratre meo, incedébam tristis,
velut qui luget matrem, mæstus incurvábar.

Sed cum vacillárem ego, lætáti sunt et convenérunt,
convenérunt contra me percutiéntes inopinántem.

Dilaniábant me neque cessabánt, tentábant me, irridébant mihi
frendéntes contra me déntibus suis.

Dómine, quámdiu aspícies?
Éripe ánimam meam a rugiéntibus, a leónibus vitam meam.

Grátias agam tibi in cœtu magno,
in pópulo multo te laudábo.

Ne gáudeant de me inimíci mei injústi:
ne óculis ánnuant qui me odérunt sine causa.

Neque enim quæ pacis sunt loquúntur,
et contra quiétum terræ fraudes meditántur.

Et dilátant contra me os suum,
dicunt:Vah! Vah! Óculis nostris vídimus!”

Vidísti, Dómine! Noli silére,
Dómine, noli esse procul a me!

Exspergícere et evígila ad defensiónem meam,
Deus meus et Dóminus meus, pro causa mea!

Júdica me secúndum justítiam tuam, Dómine;
Deus meus, ne læténtur de me!

Ne cógitent in corde suo: “Vah! Quod desiderávimus!”
ne dicant: “Devorávimus eum”.

Confundántur et erubéscant omnes símul,
qui lætántur de malis meis;

Induántur confusióne et ignomínia,
qui se extóllunt contra me.

Exsúltent et læténtur qui favent causæ meæ,
et dicam semper:

“Magnificétur Dóminus,
qui favet salúti servi sui”.

Et lingua mea enuntiábit justítiam tuam,
perpétuo laudem tuam.

Glória Patri.


Psalmus 30

Ad te, Dómine, confúgio: ne confúndar in ætérnum;
in justítia tua libera me!

Inclína ad me aurem tuam,
festína, ut erípas me.

Esto mihi petra refúgii,
arx muníta ut salves me.

Nam tu es petra mea et arx mea,
et propter nomen tuum dedúces me et díriges me.

Edúces me e reti quod abscondérunt mihi,
quia tu es refúgium meum.

In manus tuas comméndo spíritum meum:
liberábis me, Dómine, Deus fidélis.

Odísti eos qui colunt idóla vana;
ego autem in Dómino confido.

Exsultábo et lætábor de miseratióne tua, quóniam respexísti misériam meam,
adjuvísti in angústiis ánimam meam,

Nec tradidísti me in manum inimíci,
sed statuísti in loco spatióso pedes meos.

Miserére mei, Dómine, quia in angústiis sum;
mæróre tabéscit óculus meus, ánima mea et corpus meum.

Etenim ærúmna consúmitur vita mea,
et anni mei gémitu.

Defécit in afflictióne robur meum,
et ossa mea tabuérunt.

Omnibus inimícis meis factus sum oppróbrium, vicinis meis ludibrium, et terror notis meis;
qui foris vident me, aufúgiunt a me.

Oblivióne éxcidi ex corde, quasi mórtuus,
factus tamquam vas confráctum.

Etenim audívi síbilum multórum – terror est úndique!
conveniéntes simul contra me, vitam meam auférre meditáti sunt.

Ego autem in te confido, Dómine;
dico: Deus meus es tu.

In manu tua sortes meæ:
éripe me de manu inimicórum meórum et a persequéntibus me.

Serénum præbe vultum tuum servo tuo,
salva me in misericórdia tua.

Dómine, ne confúndar, quia invocávi te;
confundántur ímpii, conticéscant, acti ad ínferos.

Muta fiant lábia mendácia,
Quæ loquúntur contra justum insolénter in supérbia et contémptu.

Quam magna est bónitas tua, Dómine,
quam reservásti timéntibus te,

Quam præstas confugiéntibus ad te,
in conspéctu hóminum.

Prótegis eos protectióne vultus tui
a conspiratióne virórum,

Occúltas eos in tentório
a júrgio linguárum.

Benedíctus Dóminus, quia mirábilem præbuit mihi
misericórdiam suam in urbe muníta.

Ego autem dixi in trepidatióne mea:
“Abscíssus sum a conspéctu tuo”.

Tu vero audísti vocem obsecratiónis meæ,
cum clamárem ad te.

Dilígite Dóminum, omnes sancti ejus!
fidéles consérvat Dóminus.

Sed retríbuit abundánter
agéntibus supérbe.

Confortámini et roborétur cor vestrum
omnes, qui sperátis in Dómino.

Glória Patri.


Psalmus 21

Deus meus, Deus meus, quare me dereliquísti?
Longe abes a précibus, a verbis clamóris mei.

Deus meus, clamo per diem, et non exáudis,
et nocte, et non atténdis ad me.

Tu autem in sanctuário hábitas,
laus Israël.

In te speravérunt patres nostri,
speravérunt et liberásti eos;

Ad te clamavérunt et salvi facti sunt,
in te speravérunt et non sunt confúsi.

Ego autem sum vermis et non homo,
oppróbrium hóminum et despéctio plebis.

Omnes vidéntes me derídent me,
diducunt lábia, ágitant caput:

“Confídit in Dómino: líberet eum,
erípiat eum, si díligit eum”.

Tu útique duxísti me inde ab útero;
secúrum me fecísti ad úbera matris meæ.

Tibi tráditus sum inde ab ortu,
ab útero matris meæ Deus meus es tu.

Ne longe stéteris a me, quónian tríbulor;
prope esto: quia non est adjútor.

Circúmstant me juvénci multi,
tauri Basan cingunt me.

Apériunt contra me os suum,
sicut leo rapax et rúgiens.

Sicut aqua effúsus sum,
et disjúncta sunt ómnia ossa mea;

Factum est cor meum tamquam cera
liquéscit in viscéribus meis.

Aruit tamquam testa guttur meum et lingua mea adhæret fáucibus meis,
et in púlverem mortis deduxísti me.

Etenim circúmstant me canes multi,
catérva male agéntium cingit me.

Fodérunt manus meas et pedes meos,
dinumeráre possunt ómnia ossa mea.

Ipsi vero aspíciunt et vidéntes me lætántur; dívidunt sibi induménta mea,
et de veste mea mittunt sortem.

Tu autem, Dómine, ne longe stéteris:
auxílium meum, ad juvándum me festina.

Eripe a gládio ánimam meam,
et de manu canis vitam meam;

Salva me ore leónis
et me míserum a córnibus bubalórum.

Enarrábo nomen tuum frátribus meis,
in médio cœtu laudábo te.

“Qui timétis Dóminum, laudáte eum; univérsum semen Jacob, celebráte eum:
timéte eum, omne semen Israël.

Neque enim sprevit nec fastidívit misériam míseri;
neque abscóndit fáciem suam ab eo
et, dum clamávit ad eum, audívit eum”.

Ad te venit laudátio mea in cœtu magno,
vota mea reddam in conspéctu timéntium eum.

Edent páuperes et saturabúntur; laudábunt Dóminum, qui quærunt eum:
“vivant corda vestra in sæcula”.

Recordabúntur et converténtur ad Dóminum
univérsi fines terræ;

Et procúmbent in conspéctu ejus
univérsæ famíliæ géntium,

Quóniam Dómini est regnum,
et ipse dominátur in géntibus.

Eum solum adorábunt omnes qui dórmiunt in terra,
coram eo curvabúntur omnes, qui descéndunt in púlverem.

Et ánima mea ipsi vivet
semen meum sérviet ei,

Narrábit de Dómino generatióni ventúræ,
et annuntiábunt justítiam ejus pópulo, qui nascétur: “Hæc fecit Dóminus”.

Glória Patri. 

Psalmus 3

Dómine, quam multi sunt qui tríbulant me,
multi insúrgunt advérsum me!

Multi sunt qui de me dicunt:
“Non est salus ei in Deo”.

Tu autem, Dómine, clípeus meus es,
glória mea, qui érigis caput meum.

Voce mea ad Dóminum clamávi,
et exaudívit me de monte sancto suo.

Ego decúbui et obdormívi:
exsurréxi, quia Dóminus susténtat me.

Non timébo mília pópuli,
Quæ in circúitu contra me consístunt.

Exsúrge, Dómine!
Salvum me fac, Deus meus!

Nam maxíllam percussísti ómnium adversántium mihi,
dentes peccatórum confregísti.

Penes Dóminum est salus:
Super pópulum tuum sit benedíctio tua!

Glória Patri. 

Psalmus 10

Ad Dóminum confúgio; quómodo dícitis ánimæ meæ:
“Tránsvola in montem sicut avis!

Ecce enim peccatóres tendunt arcum, ponunt sagíttam suam super nervum,
ut sagíttent in obscúro rectos corde.

Quando fundaménta evertúntur,
justus quid fácere valet?”

Dóminus in templo sancto suo;
Dóminus in cælo sedes ejus.

Oculi ejus respíciunt,
pálpebræ ejus scrutántur fílios hóminum.

Dóminus scrutátur justum et ímpium;
qui díligit iniquitátem, hunc odit ánima ejus.

Pluet super peccatóres carbónes ignítos et sulphur;
ventus æstuans pars cálicis eórum.

Nam justus est Dóminus, justítiam díligit;
recti vidébunt fáciem ejus.

Glória Patri. 

Psalmus 12

Quoúsque, Dómine, obliviscéris mei omníno?
quoúsque abscóndes fáciem tuam a me?

Quoúsque volvam dolóres in ánima mea,
mærórem in corde meo cotídie?

Quoúsque se extóllet inimícus meus super me?
réspice, exáudi me, Dómine, Deus meus!

Illústra óculos meos, ne obdórmiam in morte,
ne dicat inimícus meus: “devíci eum”;

Ne exsúltent adversárii mei, quod corrúerim:
cum confísus sim in misericórdia tua.

Exsúltet cor meum de auxílio tuo;
cantem Dómino, qui bona tríbuit mihi.

Glória Patri. 

ORATIO POST LIBERATIONEM

ORÁMUS te, Deus omnípotens, ut spíritus iniquitátis ámplius non hábeat potestátem in hoc fámulo tuo N. (hac fámula tua N.), sed ut fúgiat, et non revertátur: ingrediatur in eum (eam), Dómine, te jubénte, bónitas et pax Dómini nostri Jesu Christi, per quem redémpti sumus, et ab omni malo non timeámus, quia Dóminus nobiscum est: Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti Deus, per ómnia sæcula sæculorum.

R. Amen.

Caput III 

Exorcismus
in satanam et angelos apostaticos

Sequens exorcismus recitari potest ab Episcopis, nec non a Sacerdotibus, qui ab Ordinariis suis ad id auctoritatem habeant.

In nómine Patris, et Fílii, et Spiritus Sancti. Amen.

 

Ad S. Michaëlem Archangelum

Precatio

PRINCEPS gloriosíssime, cæléstis milítiæ, sancte Michaël Archángele, defénde nos in prælio adversus príncipes et potestátes, advérsus mundi rectóres tenebrárum harum, contra spirituália nequítiæ, in cæléstibus. Veni in auxilium hóminum; quos Deus ad imáginem similitúdinis suæ fecit, et a tyránnide diáboli emit prétio magno. Te custódem et patrónum sancta veneratur Ecclésia; tibi trádidit Dóminus ánimas redemptórum in supérna felicitáte locándas. Deprecáre Deum pacis, ut cónterat sátanam sub pédibus nostris, ne ultra váleat captivos tenére hómines, et Ecclésiæ nocére. Offer nostras preces in conspéctu Altíssimi, ut cito antícipent nos misericórdiæ Dómini, et apprehéndas dracónem, serpéntem antíquum qui est diábolus et sátanas, et ligátum mittas in abyssum, ut non sedúcat ámplius gentes.

Exorcismus

IN NÓMINE Jesu Christi Dei et Dómini nostri, intercedénte immaculáta Vírgine Dei Genitrice María, beáto Michaéle Archángelo, beátis Apóstolis Petro et Paulo et ómnibus Sanctis, et sacra ministérii nostri auctoritáte confisi, ad infestatiónes diabólicæ fraudis repelléndas secúri aggrédimur.

Psalmus 67

EXSÚRGAT Deus, et dissipéntur inimici ejus, et fúgiant qui odérunt eum, a fácie ejus.
Sicut déficit fumus, deficiant: sicut fluit cera a fácie ignis, sic péreant peccatóres a fácie Dei.

V. Ecce Crucem Dómini, fúgite, partes advérsæ.
R. Vicit Leo de tribu Juda, radix David.

V. Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos.
R. Quemádmodum sperávimus in te. 

EXORCIZÁMUS te, omnis immúnde spíritus, omnis satánica potéstas, omnis incúrsio infernális adversárii, omnis légio, omnis congregátio et secta diabólica, in nómine et virtúte Dómini nostri Jesu Christi, eradicáre et effugáre a Dei Ecclésia, ab animábus ad imáginem Dei cónditis ac pretióso divíni Agni sánguine redémptis . Non ultra áudeas, serpens callidíssime, decípere humánum genus, Dei Ecclésiam pérsequi, ac Dei electos excútere et cribráre sicut tríticum . Imperat tibi Deus altíssimus , cui in magna tua supérbia te símilem habéri adhuc præsúmis; qui omnes hómines vult salvos fíeri, et ad agnitiónem veritátis veníre. Imperat tibi Deus Pater ; ímperat tibi Deus Fílius ; ímperat tibi Deus Spíritus Sanctus . Imperat tibi Christus, ætérnum Dei Verbum caro factum , qui pro salúte géneris nostri tua invídia pérditi, humiliávit semetípsum factus obédiens usque ad mortem; qui Ecclésiam suam ædificávit supra firmam petram et portas ínferi advérsus eam numquam esse prævalitúras edixit, cum ea ipse permansúrus ómnibus diébus usque ad consumatiónem sæculi. Imperat tibi sacraméntum Crucis , omniúmque christiánæ fídei Mysteriórum virtus . Imperat tibi excélsa Dei Génetrix Virgo Maria , quæ superbíssimum caput tuum a primo instánti immaculátæ suæ Conceptiónis in sua humilitáte contrivit. Imperat tibi fides sanctórum Apostolórum Petri et Pauli ceterorúmque Apostolórum . Imperat tibi Mártyrum sanguis, ac pia Sanctórum et Sanctárum ómnium intercéssio .

Ergo, draco maledicte et omnis légio diabólica adjurámus te per Deum  vivum, per Deum  verum, per Deum  sanctum, per Deum, qui sic diléxit mundum, ut Filium suum unigénitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non péreat, sed hábeat vitam ætérnam: cessa decípere humánas creatúras, eisque æternæ perditiónis venénum propináre: désine Ecclesiæ nocére et ejus libertáti láqueos injícere. Vade, sátana, invéntor et magister omnis fallaciæ, hostis humánæ salútis. Da locum Christo, in quo nihil invenísti de opéribus tuis; da locum Ecclesiæ uni, sanctæ, cathólicæ, et Apostólicæ, quam Christus ipse acquisívit sánguine suo. Humiliáre sub potenti manu Dei; contremísce et éffuge, invocato a nobis sancto et terríbili Nómine Jesu, quem ínferi tremunt, cui Virtútes cælórum et Potestátes et Dominatiónes subjéctæ sunt; quem Chérubim et Séraphim indeféssis vócibus laudant, dicéntes: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dóminus Deus Sábaoth.

V. Dómine, exaudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.

V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spírito tuo. 

Orémus.                                                                                                                                      Oratio.

Deus cæli, Deus terræ, Deus Angelórum, Deus Archangelórum, Deus Patriarchárum, Deus Prophetárum, Deus Apostolórum, Deus Mártyrum, Deus Confessórum, Deus Virginum, Deus qui potestátem habes donáre vitam post mortem, réquiem post labórem: quia non est Deus præter te, nec esse potest nisi tu, créator ómnium visibílium et invisibílium, cujus regni non erit finis: humíliter majestati glóriæ tuæ suplicámus, ut ab omni infernálium spirítuum potestáte, láqueo, deceptióne et nequítia nos poténter liberáre, et incólumes custodíre dignéris. Per Christum Dóminum nostrum.

R. Amen.

Ab insídiis diáboli, libera nos, Dómine.
Ut Ecclésiam tuam secúra tibi fácias libertáte servire, te rogámus, audi nos.
Ut inimícos sanctæ Ecclésiæ humiliáre dignéris, te rogámus, audi nos.

Et aspergatur locus aqua benedicta.

Salve Regina

Il Salve Regina è una preghiera mariana, cioè una preghiera dedicata alla Vergine Maria, che è parte integrante della tradizione cattolica. Il suo nome completo in latino è Salve Regina, Mater misericordiae, che tradotto significa Salve Regina, Madre di misericordia. Questa preghiera è stata storicamente recitata alla fine delle preghiere serali nella liturgia cattolica.

Ermanno Reichenau

Si tratta di una delle quattro antifone mariane (le altre sono il Regina Caeli, l’Ave Regina Caelorum e l’Alma Redemptoris Mater). È una composizione latina risalente al Medioevo, ed è tradizionalmente attribuita a Ermanno di Reichenau, noto come il Contratto o lo Storpio (1013-1054), un monaco cristiano che fu anche un astronomo e uno storico tedesco, poi venerato come beato dalla Chiesa cattolica. Il Salve Regina si canta o si recita tradizionalmente in latino, tuttavia ne esistono numerose traduzioni in tutte le lingue.

Il Salve Regina è una delle quattro antifone mariane cantate o recitate nelle diverse stagioni liturgiche dell’anno. È particolarmente associato al tempo dopo la Pentecoste fino all’Avvento. Questa preghiera esprime devozione e affetto verso Maria, madre di Gesù, ed è spesso considerata come un appello a lei come mediatrice e protettrice.

Salve Regina in latino

Salve Regina, Mater Misericórdiæ,
vita, dulcédo et spes nostra, salve!
Ad te clamámus, éxsules
fílii Evæ, ad te suspirámus,
gementes et flentes, in hac lacrimárum valle.
Eia ergo, advocáta nostra,
illos tuos misericórdes óculos,
ad nos converte.
Et Iesum, benedíctum fructum ventris tui
nobis post hoc exsílium osténde.
Oh, Clemens! Oh, Pia! Oh, Dulcis Virgo María.
Amen.

Questa preghiera riflette la supplica dei fedeli a Maria come “Madre di misericordia” e come fonte di speranza e conforto nelle sfide e nelle prove della vita. È un inno di invocazione rivolto alla Vergine Maria, chiedendo il suo aiuto e la sua intercessione. La recitazione del “Salve Regina” è una pratica popolare nella devozione mariana cattolica e viene spesso utilizzata in momenti di preghiera personale e collettiva.

Salve Regina in italiano

Salve, Regina,
madre di misericordia,
vita, dolcezza e speranza nostra, salve.
A te ricorriamo,
esuli figli di Eva;
a te sospiriamo, gementi e
piangenti in questa valle di lacrime.
Orsù dunque, avvocata nostra,
rivolgi a noi gli occhi
tuoi misericordiosi.
E mostraci, dopo questo esilio, Gesù,
il frutto benedetto del tuo Seno.
O clemente, o pia,
o dolce Vergine Maria!

Conclusioni

Quando si parla di rituali di esorcismo, si tocca qualcosa che va ben oltre le formule latine o le messe in scena cinematografiche. È un terreno che si muove tra fede, psiche, cultura e mistero. Che ci si creda o no, resta il fatto che per molte persone – oggi come ieri – questi riti rappresentano un’àncora, una richiesta d’aiuto, una forma di resistenza al caos interiore o all’inspiegabile.

Scrivendo questo articolo, non ho cercato di dimostrare nulla, né di convincere. Piuttosto, ho voluto mettere in luce un fenomeno che, anche nei suoi aspetti più controversi, ci parla della nostra eterna lotta con l’ignoto, con ciò che non possiamo controllare. E forse è proprio questo il punto: l’esorcismo – al di là del demonio – è un rito che cerca di ricomporre un ordine, di riportare al centro un equilibrio perduto.

Nel mio lavoro su Archaeus, continuo a osservare questi temi con sguardo aperto, curioso, ma sempre critico. Perché il confine tra superstizione e verità, tra suggestione e trascendenza, è sottile. E solo camminando lungo quel confine possiamo, forse, capire qualcosa in più anche di noi stessi.

error: Il contenuto è protetto!!